Inmiddels hebben de groene monsters in mijn longen de overmacht gekregen en lig ik nu echt ziek in bed. Ik hoest de longen uit mijn lijf en heb koorts.
De snelle ingreep gisteren heeft niet mogen baten en de groene monsters zijn aan de overwinnende hand.
Gelukkig stond daar vanmorgen de dokter aan mijn bed en na een korte blik en een luisterend oor aan mijn longen werd besloten groter geschut in te zetten.
We gaan aan de antibiotica.
Dat is even slikken want zoiets wil je eigenlijk niet maar aan de andere kant ik voel me slecht en weet dat ik het nodig heb om die groene monsters aan te vallen.
Dat betekend ook Pas op de plaats! zoals de dokter dat zo mooi zegt. Op mijn kamer blijven, eten wordt nu automatisch drie keer per dag in mijn kamer bezorgd, pillen slikken, vernevelen, uitrusten.
Het is even goed balen maar het is niet anders en ik weet weer even heel goed waarom ik hier zit.
Dit is in Nederland ook een terugkerend iets en dat moet aangepakt worden.
We zijn hier voor het goede doel en ik heb nog steeds de afspraak dat dit de laatste keer ziek zijn is tijdens deze opname.
Samen met de antibiotica ga ik het gevecht aan en hopelijk knap ik dan heel snel op.
Ik zeg: Aanvallen!!!