Mijn laatste blog over Krakau zal ik besteden aan Auschwitz.
Een bezoek aan Auschwitz-Birkenau is indrukwekkend, interessant en heel bijzonder.
Ik weet nu 1.5 week later nog steeds niet precies wat ik er van moet denken en vooral wat ik erbij voel.
Tijdens de tour heb ik mij enorm afgesloten want als je alles binnen laat komen dan krijg je een enorme klap en zou je volgens mij niet meer normaal daar rond kunnen lopen.
Ik zag dit bij eigenlijk alle mensen gebeuren.
Hierdoor heb ik er wel een apart gevoel aan over gehouden want doordat ik op dat moment bij mij niet serieus heb door laten dringen dat daar 1,1 miljoen mensen zijn vermoord blijft het een beetje een grijs gebied qua gevoel.
Het is gewoon zo bizar en niet te geloven wat daar is gebeurd.
Heel stom kreeg ik bijna een soort van bewondering voor de nazi’s dat ze dat daar hebben kunnen doen. Uiteraard geen positieve bewondering maar wel over het feit dat ze 1,1 miljoen mensen hebben kunnen vermoorden zonder dat de wereld er van af wist of er iets direct tegen deed. Waarom zijn al die mensen mee gegaan tijdens die deportaties? Wat een macht moeten die mensen gehad hebben. Bizar, Bizar, Bizar en zo onwerkelijk. Alleen is het wel echt gebeurd en dit mag nooit vergeten worden.

We vertrokken vanuit Krakau met een grote toeristenbus.
Hier begon voor mij eigenlijk al het afsluiten.
De hele tijd heb ik bijna een soort slecht schoolreisje gevoel gehad en dit kwam mede doordat er zo ontzettend veel toeristen waren. Overal waar je keek zag je toeristen lopen.
Op zich geen slecht gegeven want wat daar gebeurd is moet levend blijven en dat kan alleen als er mensen blijven komen en de overblijfselen zien. Enkel toeristen die staan te poseren voor de poort van Arbeit macht frei of de gaskamer daar kan ik echt niet bij met mijn hoofd. Ik had daar best veel moeite mee. Leuk souvenirtje voor thuis? Aan iedereen laten zien dat jij in die gaskamer hebt gestaan? Een gaskamer waar 2000 mensen per keer vermoord werden? Nee, dat begreep en begrijp ik nog steeds niet.
Ik heb er dan ook bewust voor gekozen daar geen foto’s te maken. Ook van de vele persoonlijke items van de mensen heb ik geen foto’s gemaakt.
Uiteraard heb ook ik foto’s gemaakt want het is ook zeker een soort van bewijs. Misschien laat ik ze ooit wel aan mijn kinderen zien en vertel ik over wat ik daar heb gezien. Het verhaal moet doorverteld worden.
Enkel had ik voor mijzelf heel erg het gevoel dat ik niet van alles foto’s wou maken. Zo kon ik ook geen foto’s maken binnenin de gaskamer. Het enige wat ik daar kon denken was, ik wil naar buiten! Een enorm beklemmend gevoel overviel mij daar, kijkend omhoog naar de gaten waar het dodelijke gas naar binnen werd gegooid.

In de bus kregen we een 50 minuten film te zien over de bevrijding van het kamp door de Russen.
Interessante maar verschrikkelijke film om te zien.
Hierna kwamen we aan in Auschwitz 1.
Van Auschwitz 1 staat nog redelijk veel gewoon overeind omdat de nazi’s daar niet alles plat hebben gebrand. Ze hebben hier een museum van gemaakt. In elk blok, dat vroeger een barak was, is een onderdeel van het museum. Zo is er een blok waar je verschillende persoonlijke items van slachtoffer kunt zien. Koffers, brillen, kleding maar het meest indrukwekkendste voor mij was wel het haar. Een hele kamer vol met haar. Hier mocht ook geen foto van gemaakt worden maar dit was de enige plek waar dat verboden was.
We kregen een rondleiding door het museum.
Deze rondleiding werd gedaan door een vrouw die een persoonlijke band had met Auschwitz. Haar schoonvader heeft Auschwitz overleefd en zij had hem beloofd daar op een dag te gaan werken. Dit gaf wel een extra dimensie aan haar verhaal. Ze had er in elk geval echt een band mee en was niet zo maar een gids die haar verhaaltje vertelde. Ik was er op een speciale dag want het was precies 73 jaar geleden dat de eerste gevangenen naar Auschwitz werden gebracht.
Na Auschwitz 1 gingen we op weg naar Auschwitz-Birkenau.
Birkenau is eigenlijk het echte vernietigingskamp zoals wij dat kennen uit de verhalen en films. Hier zijn de massa moorden uitgevoerd op voornamelijk de Joden.
Birkenau hebben ze helemaal in originele staat gelaten maar er is niet heel veel meer van over. De Nazi’s hebben geprobeerd om zo veel mogelijk bewijs te slopen en te verbranden. Er staat nog genoeg overeind om een beeld te krijgen van hoe het daar moet zijn geweest en hoe verschrikkelijke groot het was.

Het was een indrukwekkend bezoek en ik ben toch blij dat ik dit met eigen ogen heb gezien.
Ik heb altijd de behoefte gehad om er eens te gaan kijken. Ik weet niet eens waarom dat was.
Het was heftig maar het is iets dat bewaard moet blijven en dat door verteld moet worden.