Zoals beloofd zou ik nog een uitgebreidere blog schrijven over wat er nu precies is gebeurd in Zuid Afrika.
Ik ben inmiddels weer thuis en mijn eigen bed slaapt heerlijk maar het is een enorm dubbel gevoel. Mijn avontuur is over en ik ben in plaats van na een jaar al na 7 weken terug gekomen uit Zuid Afrika. Dat doet pijn en is heel erg moeilijk.
Het zal wel een lang verhaal kunnen worden want er is best wat tijd verstreken tussen het begin en nu.

Ik had hier al een blog geplaatst met titel vaatdoek, daar is het mee begonnen.
Ik werd ziek en dacht eerst dat ik gewoon een buikgriep virus had en dus keek ik het gewoon even aan.
Na een paar dagen merkte ik dat ik begon uit te drogen en dat er toch iets moest gebeuren want zo doorgaan kon niet.
Op maandag een afspraak gemaakt bij de general practicioner (huisarts) en samen met een vriendin van Frieda daarheen gegaan. Het werd al snel duidelijk dat ze mij wou doorsturen naar het ziekenhuis voor een opname. Ik ben het wel gewend maar dit was toch goed schrikken zo ver weg in Zuid Afrika. Ze heeft de arts in het ziekenhuis gebeld en ik moest meteen komen.

Het ziekenhuis was vlakbij en bleek een privé ziekenhuis te zijn van Netcare.
Eerst inschrijven en allemaal gedoe met geld en verzekeringen en toen in ene snel door naar de arts want zonder zijn brief kon ik niet opgenomen worden.
De arts dacht aan opvlamming van mijn Crohn dus ik zou ook meteen medicatie via infuus krijgen.
Ik moest een hoge borg betalen voor mijn eerste nacht in het ziekenhuis omdat mijn verzekering eerst geregeld moest worden en dat duurde even. Gelukkig had ik een spaarpotje want anders had ik niet in dat ziekenhuis opgenomen kunnen worden en zou ik in een veel slechter ziekenhuis terecht gekomen zijn.

Op zaal werd snel mijn infuus geprikt, wat bij mij altijd hel is, en ik kreeg meteen ladingen medicatie. Ik kreeg hele hoge dosis prednison 4x per dag, meerdere antibiotica, morfine, medicatie tegen krampen, medicatie tegen misselijkheid, medicatie tegen de allergische reacties en heel veel andere rotzooi. Daarnaast kreeg ik vocht en na 2 dagen kreeg ik ook nog voeding (TPV) via het infuus.

Ik werd helemaal dizzy van die medicijnen cocktail, heb meerdere allergische reacties gehad waarop ik weer vol gespoten werd met medicatie tegen de reactie. Ik ging wazig zien en heb nu nog steeds problemen met mijn ogen door alle medicatie. In het begin liet ik het over mij heen komen maar later heb ik uit mezelf wel dingen stop gezet zoals de morfine omdat ik er zo dizzy en misselijk van werd. Dan had ik liever meer pijn dan dat ik mij zo voelde.

De eerste dag werd er verder nog bloed geprikt, foto’s en een echo gemaakt.
Na de onderzoeken kwam de dokter nog even langs om te vertellen dat ze dachten aan een vernauwing van de darm en dat ik daarom alleen half vloeibaar mocht eten.

De tweede dag moest ik voor een ct-scan waarvoor ik ook een vies contrast drankje moest drinken. Het waren drie glazen maar als je misselijk bent en pijn krijgt zodra je iets eet of drinkt is dat een hele opgave. Ik had nog een gelukje want toen ik op de wc zat heeft de schoonmaakster mijn drankje weggegooid omdat ze dacht dat het oud water was. Ik had 1.5 glas op gedronken en vond het wel best. Ik kreeg ook nog contrast via het infuus dus ik ging er vanuit dat het wel goed zou komen. Heb er nooit meer iemand over gehoord dus volgens mij was het gewoon prima te zien. Het contrast via infuus voelde heel erg raar, je krijgt een heel warm gevoel en het lijkt net of je in je broek aan het plassen bent.
In de avond kreeg ik de uitslag en het was inderdaad de crohn die aan het opspelen was en waardoor mijn darm vernauwd was. Hij was de messen al zo’n beetje aan het slijpen voor een operatie maar dat heb ik al die tijd een beetje afgehouden want dat wou ik echt niet. De medicatie moest zo doorgaan en daarmee hoopte hij dat het weer rustiger zou worden.

Ik werd door de medicatie alleen maar zieker want ik werd er ontzettend misselijk van. Mijn infuus is wel 8x gesneuveld en het werd steeds moeilijker om een nieuwe te prikken.

Ik ben echt heel erg ziek geweest en er zijn momenten geweest dat ik het even niet meer zag zitten.
Mijn vrienden, familie en facebook hebben mij er echt doorheen gesleept en daar ben ik iedereen heel erg dankbaar voor!

Mijn vader is in het weekend aangekomen in Zuid Afrika om mij te kunnen bijstaan.
In het weekend is ook de antibiotica gestopt na zeuren vanaf mijn kant omdat ik er zo ziek van werd. Hierna knapte ik al snel wat meer op want de misselijkheid trok eindelijk een beetje weg.
Na een week mocht ik het ziekenhuis verlaten met een zak vol met medicatie en het advies nog een week aan de grond te blijven en niet terug te vliegen naar Nederland.
Mijn ontslag is nogal vaag verlopen want van een spoed operatie werd ik in ene ontslagen. De hele opname was vaag en twee artsen die elkaar tegen spraken maakte het er niet beter op.

Samen met mijn vader ben ik nog een week in Zuid Afrika gebleven. Ik kon nog niet zo veel maar we hebben nog wel wat leuke dingen gedaan.
Ik heb natuurlijk afscheid genomen bij Kwa.Mama, dat was huilen geblazen. Ik ga Kwa.Mama zo ontzettend missen en dat vind ik nog het ergste van deze hele situatie dat ik daar nu niet meer kan helpen.
We zijn natuurlijk ook nog even naar het strand geweest, al kon ik de trap naar het strand niet af. Op een bankje in de zon zitten met de zoute zeelucht is ook al geweldig.

Afgelopen maandag zijn mijn vader en ik via Dubai teruggevlogen naar Nederland.
Het was helemaal super geregeld met overal rolstoelen voor mij en een plekje in de special needs lounge in Dubai.
Dinsdag zijn we aangekomen in Nederland en mijn eigen bed sliep weer heerlijk.

Woensdag ben ik meteen al in het ziekenhuis geweest en het is nu afwachten wat zij van de uitslagen uit Zuid Afrika zeggen. Ze gaan alles bekijken en bespreken en als het goed is wordt ik vandaag gebeld met hoe nu verder.
Het was nog een hele happening in het ziekenhuis want vanwege de MRSA moest ik in een aparte wachtkamer wachten en kwam iedereen in operatiepakjes binnen. MRSA is een bacterie die ze niet in het ziekenhuis willen hebben en die je mee kunt nemen uit buitenlandse ziekenhuizen. Er zijn testjes afgenomen en de uitslag krijg ik ergens volgende week maar de kans dat je het hebt is erg klein.

Het is een heel verhaal geworden en ik ben waarschijnlijk nog veel dingen vergeten.
Iedereen die mij heeft gesteund tijdens mijn opname in Zuid Afrika wil ik heel erg bedanken. Jullie hebben mij er doorheen gesleept en zonder jullie had ik het niet volgehouden. Bedankt!!