Op dit moment woon ik in een township in Zuid Afrika. Een bijzondere ervaring die ik niet zou willen missen en die maakt dat dit allemaal heel speciaal is.
In Zuid Afrika zie je in een township erg veel armoede maar als je iets verder kijkt dan is er zo veel meer.
Vanmorgen gingen Roseri, Charlotte en ik mee naar de kerk met Nompomezu en haar kinderen.
Nompomezu woont hier net als ons bij Kwa.Mama in haar eigen kleine kamertje met drie kinderen (10 en 5 jaar en 3 maanden oud).
Voor hun is het heel erg bijzonder als er blanke mensen deel willen nemen aan hun leven. Om 09.00uur stonden wij dan ook kant en klaar gereed in onze jurken met een lappie (hoofddoek) op ons hoofd.
We hadden natuurlijk kunnen weten dat 09.00uur de Afrikaanse 09.00uur zou worden en dus zo’n 30 tot 45 minuten later vertrokken we dan echt naar de kerk.
Te voet door de stromende regen met 2 paraplu’s, 6 volwassenen en 4 kinderen.

Bij de kerk aangekomen, dat in mijn ogen meer op een krot lijkt, schudden we de hand van de dominee en worden we al snel richting de eerste rij gedirigeerd.
Iets waar ik mij niet bepaald heel fijn bij voel, laat mij alles maar van de achterste rij observeren, maar het is een eer dat wij als blanke meiden op zondag naar hun kerk komen.
Terwijl ik de kerk binnenstap, dat weinig weg heeft van een kerk zoals ik dat ken, komt het prachtige gezang mij al tegemoet.
Ik heb kippenvel op mijn armen en tranen in mijn ogen. Als deze mensen zingen dan maken ze samen echt muziek, ze maken iets prachtigs dat niet goed in woorden te beschrijven is.
Hier in dit krotje waar een aantal banken staan en vooraan een tafel met een wit kleedje voel ik mij meer verbonden met god dan ooit. Het wordt maar weer eens heel duidelijk dat geloof niet zit in een mooie kerk, in spullen of kleding. Het geloof zit in je en deze mensen stralen dat zo sterk uit dat ik het bijna kan voelen.

Mannen en Vrouwen zitten gescheiden en ook de kinderen hebben een eigen hoekje waar ze op een tapijt kunnen zitten.
Wij zitten vooraan naast de vrouw van de dominee die ons tijdens de dienst zo nu en dan probeert uit te leggen waarover gesproken wordt.
De dienst is geheel in het Zulu en de paar woordjes die ik inmiddels ken zijn zo minimaal dat ik geen idee heb waar de dominee het over heeft. Als hij vervolgens achter de tafel duikt en op zijn hurken gaat zitten alsof die zich verstopt moet ik toch wel even mijn lachen inhouden. Blijkbaar gaan we nu in gebed.
Mijn lappie (hoofddoek) valt tijdens de dienst 2 keer van mijn hoofd en ik sta daardoor iets meer in de belangstelling dan mij lief is. De eerste keer dat dit gebeurd helpt de vrouw van de dominee mij om hem weer vast te knopen. Uiteindelijk nemen we de moeite niet meer om hem vast te knopen en leg ik hem gewoon over mijn hoofd heen.
De hele tijd heb ik het gevoel dat wij de hoofdpersonen zijn tijdens de dienst. Ik versta geen woord van wat er gezegd wordt maar de dominee wijst regelmatig naar ons en zijn kleine toneelstukjes maakt de mensen aan het lachen.
Het is een bizarre gewaarwording maar ik voel mij erg welkom.
Tijdens de dienst kan ik nog een paar keer genieten van de prachtige liederen die ze zingen, daar zou ik een hele dag wel naar kunnen luisteren.
Op het einde zijn wij de eerste die naar buiten mogen lopen en daarna volgt al zingend de rest.
Een aantal vrouwen komt naar mij toe om zich voor te stellen en een knuffel te geven. Iedereen hoopt dat wij vanaf nu elke zondag langs zullen komen in de kerk.
Elke zondag zal niet gaan lukken maar ik sluit niet uit dat ik nog eens mee zal gaan.

We lopen langs de weg weer terug naar huis. Nog vol van de indrukken die ik heb opgedaan.
Een ervaring die ik niet had willen missen.