Categorie archief: Overpeinzingen

Wat doe ik nu? – Een persoonlijke update

19 januari 2017 koffervoldromen Een reactie plaatsen

Na 1,5 jaar blog stilte krijg ik regelmatig de vraag: Wat heb je de afgelopen 1.5 jaar gedaan en wat doe je nu dan?
Best een legitieme vraag en dus vond ik dat ik die maar eens moest beantwoorden.

2 jaar geleden rond deze tijd zat ik voor de derde keer in Zuid Afrika.
Het land waar ik mijn hart aan verloren heb en waar ik hoop nog veel vaker te gaan komen.
Na de toch wel wat traumatische ziekenhuiservaring in 2013 had ik nooit het gevoel mijn periode in Zuid Afrika goed afgesloten te hebben. Begin 2015 vertrok ik dus weer richting dit prachtige land en het mooie project Kwa.Mama.
Hier heb ik weer een geweldige tijd gehad en ook veel gezien van het land door met de Bazbus te mogen rondreizen.
Wel was ik in die periode erg bezig met: Wat nu?
Vanuit Zuid Afrika heb ik meerdere sollicitatie brieven geschreven en bij thuiskomst mocht ik bij meerdere organisaties op gesprek komen.

Zo sprong ik vanuit Zuid Afrika het werkende leven in.
Met op een gegeven moment vijf verschillende 0-uren contracten op zak had ik het werk redelijk voor het uitkiezen. Maar echt gelukkig werd ik niet van de onzekerheid.
Gelukkig mocht ik in maart 2016 een zwangerschapsvervanging doen bij Kentalis Rotsoord. Een school voor speciaal basisonderwijs. Het is een cluster 2 school en dit houdt in dat er kinderen komen met ernstige Taal en/of Spraakproblemen zoals Taalontwikkelingsstoornis, autisme of slechthorendheid. Hier stond ik samen met een leerkracht in een kleutergroep en ik had het er geweldig naar mijn zin.
Het was tot het einde van het schooljaar spannend of ik mocht blijven en terug kon komen in het nieuwe schooljaar. Uiteindelijk had ik het geluk dat ik mocht blijven en een vaste baan aangeboden kreeg. Echt heel blij was ik! Het is echt een super leuke plek om de komende periode te kunnen blijven werken.
Hier werk ik nu dus ook nog steeds met erg veel plezier. Ook dit jaar weer in een kleutergroep en wat zijn kleuters toch leuk. 14 hele verschillende jongens en meisjes die ik dit schooljaar weer een stapje op weg mag helpen.

Maar niet alleen werk is hetgene dat veranderd is de afgelopen periode.
Na lang wikken&wegen ben ik namelijk ook weer een nieuwe studie begonnen.
Ik heb lang getwijfeld over wat ik wou gaan doen en vooral wat ik kon gaan doen.
Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt en ben ik nu nog steeds gelukkig met die keuze.
Op dit moment zit ik in mijn 2de jaar van de Post-HBO opleiding Psychomotorische Kindertherapie.
Een hele mond vol! Het is een opleiding van 3 jaar die ik in deeltijd volg. Dit houdt in dat ik om de week op een zaterdag een dag naar school ga. Daarnaast heb ik natuurlijk ook wel tijd nodig voor thuisstudie en in mijn 3de jaar zal ik stage moeten lopen en een scriptie schrijven. Vooral naar die stage kijk ik enorm uit, ook al is het ook wel erg spannend.
Je wordt bij deze studie opgeleid tot Psychomotorisch kindertherapeut. Het is dus een erg specialistische opleiding die gericht is op kinderen en jongeren.
In het kort leg ik PMKT vaak uit als een therapie waarbij niet praten maar Doen, Ervaren en Bewegen centraal staat. Doormiddel van Doen en Ervaren probeer je als therapeut het kind op weg te helpen in zijn of haar ontwikkeling.
Je kunt er meer over lezen op: http://nvpmkt.nl/werkwijze/
Er wordt gekeken naar het hele kind en niet naar maar een klein stukje er van.
Sensorisch, motorisch, emotioneel, sociaal en cognitief.
Het kind, het gedrag en de omgeving wordt meegenomen.
Met vakken als Neurobiologie, diagnostiek, pschypathologie en psychomotoriek doe ik veel kennis op maar ook tijdens de opleiding staat Bewegen al centraal. Dus ik mag zelf ook lekker veel doen! Spelletjes in de gymzaal, trampoline springen en ringzwaaien, muzikale vaardigheden en dansen.
Soms voel ik mijzelf ook weer een beetje kind!
Ik kan het echt iedereen aanraden.. Dus als je interesse hebt in deze studie. Stuur mij even een berichtje of kijk op de website van PMKT-opleiding: http://www.pmkt-opleiding.nl/

En het reizen dan?
Ik hoor het jullie bijna denken.
Nou reizen doe ik zeker ook nog steeds.
Al ben ik nu wel gebonden aan de schoolvakanties en door mijn opleiding is het ook lastiger om tussendoor weg te gaan. Gelukkig is de zomervakantie lekker lang.
De afgelopen periode ben ik toch nog aardig wat weggeweest.
Met de kerstvakantie zat ik 10 dagen in Berlijn, in November was ik samen met mijn zusje een paar dagen in Marrakech en afgelopen zomer zat ik nog een aantal weken in Maleisië en Singapore.
Ook de volgende grote reis is alweer geboekt.
Deze zomervakantie ga ik naar Australië, Bali en Lombok.
Een hele reis en extra speciaal omdat ik dit samen met mijn vader en zusje ga doen.
In Australië zal ik samen met mijn vader familie bezoeken in Melbourne om vervolgens door te vliegen naar Bali en daar mijn zusje en haar vriend te ontmoeten.
Samen reizen we dan nog ongeveer 2.5 week door Bali en Lombok.
Mocht je tips hebben voor Bali en/of Lombok dan horen wij die natuurlijk graag.

Dit is in het heel kort wat ik een beetje heb uitgespookt de afgelopen 1.5 jaar en wat ik nu doe.
Er is best veel veranderd maar ik voel mij er ontzettend goed bij en dat is het belangrijkste!

Dromen, Overpeinzingen, Personal

1.5 jaar in 100 woorden

18 december 2016 koffervoldromen Een reactie plaatsen

Veranderingen, keuzes, werken, studie, familie, vrienden, verwerken, verder gaan, leren, doorzetten, leven, reizen, ontdekken, gezonder, geloven, hopen, liefde, vieren, CLC, dopen, thuis, balans, kiezen voor mijzelf, zorgen, verdriet, blijdschap, moeilijke momenten, tranen, lachen, nieuwe vriendschappen, halfvol, zoektocht, kentalis, psychomotorische kindertherapie, kleuters, communicatie, gebaren, behandeling, oefenen, doen, ervaren, creatief, muziek, beweging, het brein, genieten, ballet, Maleisië, ziekenhuis, zon, zee, strand, bergen, steden, stop, fotografie, huis, wonen, bos, lopen, blessing, boeken, pijn, wachten, kinderen, pcos, healthy food, natuurlijk, denken, weten, zacht, zuiver, ontmoeten, twijfels, zien, kijken, grenzen, spelen, speeltuin, proberen, sparen, warm, praten, voelen, kracht, tijd, vliegen, ambitie, licht, donker, nee, ja!

Dromen, Overpeinzingen, Personal

Ja?, Nee?, Ja?, Nee?, Ja!

Afbeelding 1 december 2016 koffervoldromen 3 reacties

Hoe begin je na een pauze van 1.5 jaar weer een blog?
Ik weet het niet.

1.5 jaar stilte,
1.5 jaar helemaal niets,
1.5 jaar van veranderingen,
1.5 jaar van groeien,
1.5 jaar van nieuwe keuzes,
1.5 jaar dromen,
1.5 jaar durven,
en na 1.5 jaar weer Doen.

Ik ben een nieuwe weg ingeslagen.
Heb veel meegemaakt de afgelopen 1.5 jaar.
Veel gezien, veel gedaan, veel geleerd en veel niet verteld.

Een nieuw punt in mijn leven, een nieuw verhaal om te vertellen.
Ik neem jullie weer mee in mijn wereld.
Mijn wereld van Dromen, Durven en Doen!

Tot snel 🙂

Overpeinzingen, Personal

Stop – Pauze – Play

30 mei 2015 koffervoldromen Een reactie plaatsen

Ja, ik ben nog in leven.
Ben vooral met andere dingen bezig buiten het bloggen om.
Op het moment druk met mijzelf, mensen om mij heen en de rest.
Bloggen staat dus even op een laag pitje en ik weet ook nog niet wanneer ik dat weer ga oppakken.
Soms heb je even een pauze nodig en voor mij is die pauze nu duidelijk aangebroken.
Ben zo nu en dan lekker aan het werk, bezig met het uitvogelen hoe ik in september een nieuwe studie kan gaan starten en ik ga een kitten in huis nemen.
Van dat laatste laat ik jullie nog een paar lieve foto’s zien voordat ik weer afsluit.
Ik kom vast en zeker weer terug maar op dit moment kan ik mij even niet tot bloggen zetten en daarom kies ik voor mijn eigen bestwil en las ik een tijdelijke pauze in!
Stop – Pauze – Play.

Overpeinzingen, Personal

Kiezen, Keuzes, De toekomst

6 mei 2015 koffervoldromen 2 reacties

Mijn leven is een aaneenschakeling van keuzes.
Makkelijke keuzes maar ook hele moeilijke keuzes die je eigenlijk nooit wilt hoeven maken in je leven.
Op het moment sta ik weer voor een moeilijke keuze, een keuze die alles te maken heeft met mijn toekomst.
Wanneer weet je wat de goede keuze is? Volgens mij weet je dat nooit. Want kies je het ene dan weet je niet hoe het was gelopen als je het andere had gekozen.
Dat maakt het kiezen voor mij ook zo moeilijk want zodra je gekozen hebt kun je meestal niet meer terug.

De laatste tijd laat mijn gezondheid mij weer in de steek.
Was ik net opgeknapt van mijn keel, oor en bijholte ontsteking. Lig ik nu toch echt weer op de bank met dezelfde klachten.
Dit maakt voor mij sommige keuzes extra moeilijk.
Mijn gezondheid die niet meewerkt. De artsen die op dit moment geen remedie meer hebben want ik gebruik alles al wat er te gebruiken valt en meer is er nu gewoon niet.
Hoe kan ik dan kiezen voor mijn toekomst? Een toekomst die zo onzeker is door zoveel verschillende factoren.

Kiezen, Keuzes, De toekomst.
Niet makkelijk maar ik kom er wel! Ik kies, Ik maak de keuze, Ik ga voor mijn toekomst!

Overpeinzingen, Personal

Beide voeten op Nederlandse bodem

31 maart 2015 koffervoldromen Een reactie plaatsen

Voor vele zal dit als een verassing komen.
Mijn voeten staan sinds een paar dagen weer op Nederlandse bodem.
Dit is een paar weken eerder dan gepland en hier heb ik zo mijn reden voor.
Die ga ik hier verder niet toelichten want dit is persoonlijk en is niet mijn verhaal om te vertellen.
Het heeft deze keer in elk geval niets te maken met mijn gezondheid en ik heb geen nieuwe ziekenhuis verhaal om te vertellen.
De komende tijd zal ik jullie nog meerdere keren meenemen naar Zuid Afrika want er staan nog heel wat blogs en foto’s in de rij.

Overpeinzingen, Personal, Travel, Uncategorized, Zuid Afrika

Mijn leven in een township – van kikker in mijn schoen tot aan frustraties weg knuffelen

28 februari 2015 koffervoldromen Een reactie plaatsen

Op dit moment is iedereen naar het strand voor een grote schoonmaak. Samen met de jeugd uit Shakashead zijn ze naar het strand gegaan om daar op te ruimen. Vanwege mijn enkel is het te pijnlijk om te lopen in het losse zand en dus heb ik even rustig de tijd om mijn blog bij te werken.
Ik wil deze blog al een paar dagen schrijven maar elke keer kwam er wel wat tussen. Soms zijn de dagen hier best hectisch en lijken er maar 12 i.p.v. 24 uur in een dag te zitten.
Het was dan ook bedoeld als een Ik ben hier nu een maand blog maar inmiddels is dat alweer bijna 5 weken.
Ja, ik zit hier echt alweer langer dan een maand en zit dus al op 1/3 van mijn verblijf in Zuid Afrika. De tijd vliegt maar als ik denk aan wat er nog komen gaat kan ik niet wachten om de rest van mijn tijd hier vol te maken.

Mijn leven in een township
Ik woon en leef nu in het township Shakashead. Een township dat vlakbij Ballito aan de noordkust van Zuid Afrika ligt. Het is een redelijk groot township waar waarschijnlijk zo goed als alleen maar zwarte Afrikanen wonen. Dit zijn voornamelijk Zulu’s maar ook mensen uit buurlanden als Mozambique en Zimbabwe.
Mijn leven hier is niet heel primitief. Er is gewoon stromend water en elektriciteit en een prima badkamer.
Ik slaap op het vrijwilligersproject Africa Volunteer Kwa.Mama, waar er een vrijwilligerskamer is voor 4 personen. Op dit moment slapen we hier ook met 4 personen (Charlotte en Roseri uit Nederland en Sara uit België).
Verder is het hier bij Kwa.Mama inmiddels meer een hotel aan het worden. We wonen hier nu met 15 personen en dat is soms best wel een drukte en chaos.
Frieda de oprichtster van Kwa.Mama heeft haar plekje hier gevonden en daarnaast wonen er nog 5 familieleden van Frieda (vader, moeder en 3 kinderen). Ze zitten op dit moment in moeilijk vaarwater en Kwa.Mama is voor hun een plek om tot rust te komen en hun leven weer op de rails te krijgen. Welcome is onze eigen klusjesman en dan hebben we nog Nopomezu met haar 3 kinderen (Balenke, Pearl en Ntando).
Het is hier relatief veilig. Relatief omdat het voor ons hier bij Kwa.Mama eigenlijk gewoon heel erg veilig is maar er gebeuren nog altijd verschrikkelijke dingen in het township.
Ik kan hier in principe gewoon alleen rondlopen en iets gaan halen bij de lokale winkel. Dit betekend trouwens wel vaak dat je op een gegeven moment aan elke vinger een kind hebt hangen en dat de rest van je lichaam bedekt is met andere kinderhanden. Het is bizar, mooi en verdrietig tegelijk.
Het is de bedoeling om hier nog een fotoserie in het township te gaan maken en dan kan ik jullie echt even meenemen Shakashead in.
Het leven in een township maakt ook dat je soms een kikker in je schoen vindt en je moet dealen met een hoop viezigheid, harde muziek en insecten.

Kwa.Mama Care Centre
Nu dat ik hier een maand ben heb ik alweer heel wat gezien en gedaan bij Kwa.Mama.
We werken hier voornamelijk in de ochtenduren. Tussen 8.00uur en 10.00uur proberen we een educatief programma aan te bieden aan de pre school kinderen in de leeftijd van 2 tot 6 jaar oud. Vanaf 10.00uur proberen we dan wat gestructureerder te spelen en na de lunch en het middagdutje is het vrij spelen. Was dit in eerste instantie een programma dat de vrijwilligers draaide, nu proberen we de leerkrachten het meeste zelf te laten doen en zijn wij er ter ondersteuning. Dit brengt veel frustraties met zich mee. Ze willen wel maar doen het niet en daarnaast is er ook echt een enorm cultuurverschil en communicatiekloof. Gelukkig gaat het wel steeds beter maar ik zelf heb er een hard hoofd in dat dit zo blijft als er geen vrijwilligers meer zijn. Dat is erg lastig want dweilen we dan niet met de kraan open? Punten waar ik tegenaan blijf lopen en waardoor ik soms dagen heb dat ik mijzelf behoorlijk in de weg zit. Ik kwam hier terug om afsluiting te vinden maar het zal altijd moeilijk blijven om Kwa.Mama geheel los te laten.
Het aantal kinderen begint langzaam maar gestaag op te lopen en er zijn dagen dat we al boven de 70 kinderen hebben. We hebben te weinig leerkrachten (4) en zijn op zoek naar twee nieuwe, het liefst Engels sprekende, leerkrachten. Leerkrachten betekend hier trouwens niets meer dan medewerkers die voor de kinderen zorgen. Vaak kunnen ze zelf niet eens lezen en/of schrijven en is het Engels belabberd. Er is totaal geen opleiding of training geweest en het is daarom ook niet zo gek dat ze vaak gewoon niet weten wat te doen. Dat ze er dan dus elke keer weer voor kiezen om een doos met blokken leeg te gooien zonder enige structuur is te begrijpen. Ik wil mij daarom het liefste focussen op de training van de leerkrachten en proberen het verder los te laten. Loslaten is alleen erg moeilijk, voor alle vrijwilligers hier en dan ben je al snel weer een deel aan het overnemen terwijl dat niet de bedoeling was.
Gelukkig heb ik alle tijd om al mijn frustraties weg te knuffelen met de kinderen die hier elke dag weer komen en een glimlach op mijn gezicht toveren.

Gezondheid
Sinds ik hier ben heb ik al 3 keer een ambulance gezien, ben ik twee keer bij de huisarts geweest en heb ik er een ziekenhuisbezoek opzitten.
Dit godzijdank allemaal niet voor mij en ik kan dus gelukkig zeggen dat ik er tot nu toe goed doorheen kom.
Deze maand ben ik ongeveer 4 dagen echt ziek geweest en dat was wel even schrikken. Aangezien mijn darmen opspeelde en dit was de vorige keer waardoor ik in het ziekenhuis belandde. Ik ben meteen begonnen met medicatie en dit lijkt geholpen te hebben want ik heb het er zonder ziekenhuis bezoek af weten te brengen.
Mijn longen houden aardig stand, al hebben ze hun ups en downs. Het klimaat hier doet mijn longen goed, al zitten er wel eens wat vochtige/benauwde dagen tussen. Ik zit vlakbij de zee en de zoute lucht vinden mijn longen prettig.
Een minpuntje hier in Zuid Afrika is dat echt iedereen lijkt te roken. Dit breekt mij sommige dagen wel op en dat maakt het allemaal wat lastiger. Ook hier bij Kwa.Mama wonen een aantal kettingrokers en ondanks dat ze proberen niet in mijn buurt te roken blijf ik er last van houden. Het is soms ook wel heel frustrerend om te merken dat ik zoveel minder energie heb dan de rest en eigenlijk een ochtendje werken niet volhoudt. Ik trek mij dan ook wat sneller terug en lig meestal in de middag 2 uur in bed om bij te slapen om vervolgens in de avond weer vroeg naar bed te gaan. Op die manier houd ik het allemaal wel vol maar niet zoals ik het graag zou zien.
Ondanks dat ik zelf dus nog niet naar een dokter ben geweest, heb ik er wel heel wat gezien.
Er lijkt een soort ongeluks golf door Kwa.Mama heen te waaien. We hebben namelijk nu al 3 keer een ambulance moeten bellen voor één van de kinderen.
In mijn eerste week kreeg een 5 jarig jongentje een epileptische aanval/koortsstuip in de klas. Dit was heel akelig om te zien. Aangezien de “echte” ambulance niet kwam heeft de brandweer hem meegenomen op de achterbank. De volgende ochtend stond ditzelfde jongentje gewoon weer aan de poort, zonder uitleg van mama of papa.
Vervolgens viel er een meisje op het asfalt waarbij ze een nare snee opliep in haar gezicht. Normaal bel je hier in Nederland zeker geen ambulance voor maar hier lijkt het allemaal wat gebruikelijker. Daarnaast is het vaak erg lastig om ouders te bereiken en hebben die vaak geen geld om de kinderen naar de dokter te brengen. Dan is de ambulance hier een goed en gratis alternatief om een kind toch bij de dokter te krijgen.
Het laatste geval was afgelopen donderdag waarbij een jongentje van een 2 meter hoog klimrek afviel. Hij had erg last van zijn arm en na wat wikken en wegen toch besloten om de ambulance te laten komen zodat er naar gekeken kon worden. Hier hebben we nog niet weer een update van gehad dus ik ben erg benieuwd hoe dat is afgelopen.
Gister ben ik met Danny en zijn moeder naar het ziekenhuis geweest. Ik vond dit zelf vooral interessant om het verschil te kunnen zien tussen het privé ziekenhuis waar ik heb gelegen en een overheidsziekenhuis.
Danny was zo goed als blind en had een lens spoeling nodig aan beide ogen. Het eerste oog is inmiddels gespoeld en gister ging hij terug voor controle. Alles ziet er goed uit en het lijkt erop dat hij met dat oog nu ook echt veel meer kan zien. 16 maart gaat hij terug voor zijn andere oog en hopelijk gaat er dan een wereld voor hem open.

Loadshedding
Op dit moment is er in Zuid Afrika een stroom tekort.
Hoe ze dat voor elkaar krijgen? Voornamelijk door alles slecht te onderhouden waardoor de elektriciteit centrales er mee op houden. Om de last te verdelen vinden er nu op gezette tijden Power Cuts plaats. Dit noemen ze loadshedding en houdt in dat je om een bepaalde tijd geen elektriciteit hebt. Dit gebeurd soms op de meeste irritante tijdens zoals 18.00uur tot 20.30uur.
Dit loadshedding vindt plaats in geheel Zuid Afrika en iedereen heeft er dus last van. De laatste dagen gaat het goed (Afkloppen!) maar soms hebben we dagen achter elkaar dat we wel 2x per dag loadshedding hebben.
Welkom in Afrika!

Reizen
Had ik voordat ik vertrok niets gepland aan reizen, heb ik inmiddels grootste plannen.
Ik ben net terug van de 7 daagse tour die echt geweldig was en waar ik in aparte blogs meer over zal vertellen en laten zien.
10 maart vlieg ik naar Kaapstad om daar een kleine week te blijven. Kaapstad ken ik redelijk goed van mijn eerste bezoek aan Zuid Afrika en ik wil hier heel erg graag weer naar terug. Dat gaat nu werkelijkheid worden!
Vervolgens zal ik van Kaapstad met de bazbus terugreizen naar Durban. In mijn tweede week hier kreeg ik een hele gave samenwerking aangeboden door de bazbus. De bazbus is bezig met een nieuwe website en ik mag hiervoor de foto’s gaan maken. In ruil hiervoor mag ik gratis met de bazbus reizen en kan ik de rest van Zuid Afrika gaan ontdekken.
Dit zal ik waarschijnlijk zo’n 3 weken gaan doen dus in totaal ben ik dan een maand onderweg. Als ik dan terugkom heb ik nog een paar weken bij Kwa.Mama om dan 24 april weer naar Nederland te vliegen.
Eind april klinkt nog heel ver weg maar zal waarschijnlijk heel snel dichterbij komen.

Toekomst
De tijd dat ik hier ben is voor mij ook een belangrijke kijk naar de toekomst.
Wat wil ik, wat kan ik en hoe ga ik dat doen. Vragen die door mijn hoofd blijven spoken.
Ook de toekomst van wat ik nog wil en kan met Kwa.Mama en hoe daar dan mee om te gaan.
Voor mij is nu wel zo goed als zeker dat een langere periode bij Kwa.Mama niet gaat werken. De rook nekt mijn longen en mijn darmen zijn hier toch ook niet altijd blij.
Voldoende reden om te zeggen dat het geen goed idee zou zijn en dat ik dat moet laten varen.
Ik heb gelukkig nog even de tijd om uit te pluizen wat ik ga doen als ik weer terug ben in Nederland en een kant en klaar antwoord zal hier vast ook niet ontstaan.
Het zal hoe dan ook een leerzame periode gaan worden met het reizen en mijn laatste tijd bij Kwa.Mama.

Overpeinzingen, Personal, Photography, Travel, Zuid Afrika

Home Sweet Home in Zuid Afrika

8 februari 2015 koffervoldromen 3 reacties

Inmiddels zit ik al bijna twee weken in Zuid Afrika en heb ik nog geen teken ven leven gegeven.
De tijd gaat hier snel maar toch ook weer langzaam.
Mijn hoofd zit vol en ik weet niet goed wat en hoe ik het allemaal op wil schrijven.
Ik loop soms over van frustratie over hoe de dingen hier lopen en probeer alles weer een plekje te geven.
Het voelt hier als thuiskomen maar toch ook weer heel vreemd. Alles is veranderd sinds mijn vertrek en het is omschakelen van het Toen naar Nu. Het verleden is het verleden en we moeten het nu doen met wat we hebben.
Dat is niet altijd makkelijk en in mijn ogen ook niet altijd de beste optie maar wat heb ik voor keuze?

Het werken bij Kwa.Mama begon meteen de volgende ochtend na mijn aankomst en inmiddels loopt dit redelijk goed. Al zal dit hier altijd met ups&downs en vooral frustraties gepaard gaan.
We zitten hier nu met 4 vrijwilligers ( al is eentje nu 3 weken reizen ) en dat is heel erg prettig. Deed ik de vorige keer alles alleen, nu heb ik nog 3 anderen waarmee ik kan overleggen en de last mee kan delen.
De afgelopen dagen heb ik mij in de ochtend vooral bezig gehouden met de kinderen vast te leggen op de foto. Dit is met 60+ kinderen een hele opgave en kost dus ook aardig veel tijd. Ik ben dan ook nog niet klaar en ga er deze week dus vrolijk mee verder.
De middagen verschillen van iets doen met de kinderen tot aan een siësta houden of ergens naar toegaan zoals het strand of het winkelcentrum.
In het weekend proberen we leuke dingen te plannen en ook zijn we bezig om een tripje te organiseren naar een Safaripark en Drakensberg.
Ook wil ik kijken of ik toch ook echt een tijdje kan gaan reizen. Mijn plan nu is om naar Kaapstad te vliegen halverwege Maart en dan vanuit daar met de BazBus terug te reizen naar mijn thuisbasis. Dit kan ik dan zo snel of langzaam doen als ik zelf wil. Zolang ik maar voor 24 april terug ben om mijn vliegtuig terug naar Nederland te halen.

Later zal ik meer en meer vertellen over mijn Leven in een township.
Voor nu ga ik het hierbij laten.
Maar natuurlijk niet voordat ik een aantal van de foto’s van mijn schatjes aan jullie heb laten zien.

Chronisch Ziek Zijn, Overpeinzingen, Personal

Het werd wel weer eens tijd voor…

21 december 2014 koffervoldromen 10 reacties

Het werd wel weer eens tijd voor een persoonlijke update.
Een tijdje niet geschreven over mijn gezondheid. Eigenlijk gewoon omdat ik er geen zin in had en het soms allemaal even wil vergeten.
Helaas gaat dat nogal lastig als je je niet goed voelt, regelmatig ziekenhuisbezoekjes hebt en zo elke keer weer op de feiten gedrukt wordt.

Al een vrij lange periode heb ik veel last van misselijkheid. Soms weken achtereen ben ik bijna de gehele dag misselijk en dat doet je humeur geen goed kan ik je vertellen.
Nu kwam de MDL-arts er achter dat mijn leverwaarden niet helemaal in orde zijn. Nu staat er op 24 december een lever echo gepland om te kijken of er iets bijzonders te zien is.
Het is een grote kans dat mijn lever alle medicijnen niet meer zo fijn vindt en wat gaat tegensputteren. Het zou de misselijkheid kunnen verklaren dus ik ben benieuwd.
Echt vrolijk word ik hier ook niet van, zeker niet zo vlak voor vertrek naar Zuid Afrika.
Mijn longen sputteren ook nog altijd tegen en de longarts vind mij een lastig interessant geval. Ik voel mij vereerd met deze mooie titel maar of ik er iets mee opschiet? Tot nu toe is er nog niet heel veel veranderd. Al proberen we al wel een tijdje de prednison af te bouwen en heeft die her en der nog wat opties om mee te doen aan studies. Enkel kom ik voor veel studies niet in aanmerking en bij anderen studies sta ik zelf zeker niet vooraan in de rij om mij aan te bieden als testpersoon.

Zuid Afrika is om de hoek. Nog een maand en ik zit in Zuid Afrika.
Ontzettend veel zin in, heel veel mooie plannen en toch ook wel een beetje (veel) spanning van hoe het allemaal zal gaan.
Ik heb nog een aantal ziekenhuisbezoekjes gepland staan voor die tijd om mij goed voor te bereiden en dingen te kunnen overleggen met mijn artsen. Ook ben ik al bezig met mijn medicijnvoorraad up to date te maken.
Mijn huisje is sinds vandaag onderverhuurd aan iemand voor de periode dat ik weg ben en dat schept weer hele nieuwe mogelijkheden omdat ik dan wat meer geld te besteden heb ter plekke.

De laatste tijd ben ik ook weer steeds meer bezig met mijn toekomst. Wat wil ik? Of eigenlijk is het meer wat kan ik van wat ik wil?
Het is soms zo moeilijk en frustrerend.
Ik loop toch ook wel met de gedachte of ik misschien toch niet moet gaan emigreren naar een land waar het voor mijn longen beter vertoeven is. Of als ik niet helemaal weg wil dat ik het half om half zou kunnen doen. Lente/Zomer in NL en Herfst/Winter in het buitenland.
Hierbij loop ik natuurlijk tegen heel veel praktische dingen aan want hoe pak je zoiets aan? Zonder geld, met een gezondheid waarbij werken erg lastig is en wil ik wel zo lang weg bij familie en vrienden?
In Zuid Afrika zouden ze mij met open armen ontvangen als ik daar voor een hele lange periode zou willen komen. Enkel speelt daar ook geld een grote rol en zou ik nu niet weten hoe ik dat zou moeten redden. Plus dat daar mijn longen het wel goed deden maar mijn darmen wel iets minder blij waren.
De aankomende 3 maanden zijn voor mij dus ook een soort test. Hoe reageert mijn gezondheid? Zou ik daar echt voor langere periode kunnen en willen wonen? Wat kan ik daar allemaal gaan doen? etc..
Als ik dat soort vragen kan beantwoorden voor mijzelf dan kan ik daarna kijken naar de (on)mogelijkheden van zo’n groots plan.
Ergens in mijn achterhoofd zou ik ook nog heel graag mijn universitaire studie afmaken of eventueel een nieuwe deeltijd studie starten. Maar ook daar zitten een hoop haken en ogen aan die het niet gemakkelijk maken om die keuze te maken.
Voor mij is Zuid Afrika dus veel meer dan zon, zee en olifanten. Het gaat voor mij een zoektocht worden naar wat ik kan van wat ik wil!

Afrika, Overpeinzingen, Personal, Travel, Zuid Afrika

Vrijwilligerswerk met Kinderen – Is dit echt zo verkeerd? Ja en Nee / Voor en Tegen

22 november 2014 koffervoldromen 3 reacties

Deze blog ben ik al een paar keer opnieuw begonnen. Elke keer probeerde ik een bepaalde snaar te raken maar kon ik de juiste snaar niet vinden. Het is een onderwerp dat mij enorm nauw aan het hart ligt en waar ik al een tijdje iets over wou schrijven. De laatste tijd is er aardig wat in het nieuws geweest over vrijwilligerswerk met kinderen. Friends-International is samen met Unicef een campagne gestart om de ogen van mensen te openen: Children are not tourist attractions. Deze campagne kan ik eigenlijk alleen maar toe juichen maar er is wel enige nuance in aan te brengen.
Vrijwilligerswerk doen in ontwikkelingslanden is erg populair onder jonge mensen. Het lijkt een nieuwe trend te zijn geworden. Zielige kindjes uit arme landen helpen. De vraag die Unicef stelt: Is het wel zo goed voor die kinderen dat er elke keer een nieuwe Westerse vrijwilliger zijn best doet om te helpen?

In deze blog wil ik graag mijn visie geven over het fenomeen Voluntourism en mijn ervaringen.
Met een achtergrond in de pedagogiek kan ik hier inhoudelijk iets over zeggen maar meer nog kan ik vanuit eigen ervaring laten zien waar het fout gaat maar zeker dat het ook heel erg goed kan gaan.
In Zuid Afrika heb ik op twee verschillende projecten gewerkt en ook in Nederland heb ik vrijwilligerswerk gedaan met kinderen.
Het is ook geen geheim dat ik de afgelopen 1,5 jaar direct betrokken ben bij een project waarbij ik nu o.a. nieuwe vrijwilligers probeer te werven – Africa Volunteer Kwa.Mama.

Children are not tourist attractions dat is waarschijnlijk voor iedereen die een beetje logisch na kan denken geen rare bewering. Het feit blijft alleen dat er op deze wereld wel heel veel kinderen rondlopen die hulp nodig hebben.
Dit is niet alleen het geval in ontwikkelingslanden ook in bijvoorbeeld Nederland zijn er veel kinderen die hulp kunnen gebruiken.
Denk alleen al aan de volle asielzoekers centra en je kunt je al een idee vormen dat er overal hulp nodig is.
Het inzetten van die hulp is wat moeilijker. Wie kan er goede hulp geven? Moeten we daar enkel en alleen betaalde professionele krachten opzetten of kunnen vrijwilligers ook veel goed doen?

Een groot probleem dat speelt op vrijwilligersprojecten in ontwikkelingslanden is Hechtingsproblematiek. Kinderen hebben een stabiele en voorspelbare relatie met hun opvoeders nodig om zich te kunnen ontwikkelen. Wanneer kinderen veel wisselende opvoeders hebben, is de kans groter dat zij moeite hebben om een veilige gehechtheidsrelatie aan te gaan.
Deze hechting vindt met name plaats in de eerste levensjaren van het kind.
Je kunt je voorstellen dat in bijvoorbeeld een wees of kindertehuis de hechting een probleem kan vormen. Kinderen worden vaak al heel jong uit huis gehaald en het te vondeling leggen van een baby van net een paar dagen oud is in bijvoorbeeld Zuid Afrika iets dat nog erg veel voorkomt.
Veel vrijwilligers zullen de signalen van een verstoorde hechting niet herkennen.
Het is toch schattig dat al die kinderen mij om de hals vliegen in de eerste minuut dat ik binnen stap bij een project? Hierbij niet denkend aan het feit dat dit eigenlijk helemaal geen normale reactie is voor een kind. Loop als vreemde in Nederland een willekeurige kleuterklas binnen en er zal waarschijnlijk geen enkel kind je om de hals vliegen.

In het eerste project, een kindertehuis, waar ik vrijwilligerswerk heb gedaan was deze problematiek erg goed te zien. Zelfs als toen nog erg naïeve vrijwilligster kon ik dit vanuit mijn achtergrond wel herkennen en vooral ook erkennen.
Wel vind ik het te generaliserend om dit probleem enkel toe te schrijven aan de westerse vrijwilligers.
Veel van deze kinderen hebben een erg slechte start gehad en hebben al een tijd te maken met verschillende opvoeders. Opvoeders die zelf vaak veel te veel werk moeten doen en hierdoor te weinig individuele aandacht kunnen geven.
De meeste van deze kinderen hadden deze problematiek dus al voordat er vrijwilligers kwamen werken op het project. Dat vrijwilligers deze problematiek kunnen versterken is wel een gegeven.
Dat leidt voor mij naar punt 2 waar discussie over is namelijk het amateurisme van vrijwilligers.

Veel organisaties en projecten stellen geen eisen aan vrijwilligers. Vaak blijft het bij 18 jaar of ouder moeten zijn en een beschikbaarheid van 4/6 weken. In een aantal gevallen hoeft dit ook geen problemen op te leveren maar wanneer je werkt met toch al erg kwetsbare kinderen met complexe problematiek wordt het toch een ander verhaal.

Bij Africa Volunteer Kwa.Mama hebben wij het afgelopen jaar de eis ook niet gehad van een professionele achtergrond in het werken met kinderen maar sinds een paar weken is dit nu wel verplicht. Wij hebben erg veel geluk gehad omdat tot nu toe elke vrijwilliger die bij ons kwam werken wel een achtergrond had in met name psychologie of pedagogiek. Dit zorgt er voor dat de vrijwilliger daadwerkelijk iets kan toevoegen maar ook weet om te gaan met de diverse problematiek die je tegenkomt tijdens het werk. Vanaf nu is het dus zo dat je aantoonbare werk en/of studie ervaring met kinderen moet hebben om deel te kunnen nemen als vrijwilliger aan Africa Volunteer Kwa.mama.
Bij Africa Volunteer Kwa.Mama is het daarnaast ook nog zo dat alle lokale staff dat werkzaam is in het centrum ongeschoold en vaak zelfs ongeletterd is.
Een student pedagogiek/psychologie is daarom alleen al ontzettend waardevol doordat er training gegeven kan worden aan de lokale staff.
Vrijwilligers zouden altijd als extra ingezet moeten worden en niet als goedkope onbetaalde kracht dat een plek inneemt van een lokaal persoon dat het werk ook zou kunnen doen.

Dan is er nog een ander belangrijk punt namelijk wat zijn de motieven van de jongeren die vrijwilligerswerk willen doen.
In mijn optiek zit hier ook regelmatig een verkeerde instelling achter. Sara een Belgische vrijwilligster die op dit moment voor een jaar bij Kwa.Mama aan het werk is zal hier op haar blog op in gaan en daarom sla ik dat voor nu over.
Ik zal de link zeker met jullie delen omdat ik weet dat wij hier dezelfde mening over delen.

Alles bij elkaar ben ik niet Tegen vrijwilligerswerk met kinderen. Ik heb gezien wat het kan opleveren voor een project en dat er daadwerkelijk veel hulp nodig is.
In het geval van Kwa.Mama dat enkel en alleen draait op donaties en sponsoring is er ook geen geld om lokale professionele mensen in te huren. Als er dan doormiddel van professioneel vrijwilligerswerk kennisoverdracht kan plaatsvinden kan ik dat alleen maar toejuichen.
Let wel er moeten meer eisen komen aan vrijwilligerswerk.
Alles moet in het teken staan van het kwetsbare kind en niet in teken van de westerse vrijwilliger.
Als hier een weg in gevonden kan worden door een organisatie of project dan is vrijwilligerswerk niet verkeerd en levert het juist sterkere kinderen op die een klein stapje dichterbij een betere toekomst staan. In Nederland lopen op elke school of kinderdagverblijf ook stagiaires rond en ik denk dat we in die richting moeten gaan denken met voluntourism.

Er is nog een lange weg te gaan want zolang er grote en commerciële organisaties blijven bestaan die geen eisen stellen aan vrijwilligers zal de discussie blijven bestaan. En achter dat soort voluntourism kan ik ook niet staan omdat daar de Westerse vrijwilliger centraal staat in plaats van het Kwetsbare kind. Er gaat dus zeker ook iets mis met vrijwilligerswerk.
Ik probeer het met Africa Volunteer Kwa.Mama wel goed te doen en hoop ook dat de mensen ons weten te blijven vinden en niet worden afgeschrikt door verhalen dat het verkeerd is om vrijwilligerswerk te doen in een ontwikkelingsland.
Bij Kwa.Mama staan de kinderen en lokale staff altijd op Nummer 1 en de vrijwilligers zijn er ter ondersteuning en zien wij als een hele positieve aanwinst om van te kunnen blijven leren.