Een bank hang weekendje.
Ik ben helaas ziek maar een paar dagen op de bank doet mij vast goed.
Heb veel last van mijn buik vandaar ook weer even wat stilte vanaf mijn kant.
Het hele weekend Gilmore Girls kijken dat is toch ook wel lekker op zijn tijd, ook al is de aanleiding dan wat minder.
Morgen staat er een bezoekje aan de longarts gepland. Nog even zien hoe ik dat ga doen maar ik ga er hoe dan ook wel even heen want heb wat dingen te bespreken.
Ook de tandarts staat morgen op de agenda maar die ga ik misschien wel even verzetten als ik mij nog steeds zo voel als vandaag.
We zullen zien.
Eerst maar weer even beter worden en dan gaan we weer verder met plannen maken.
Om de paar weken ben ik vaak aan de beurt qua longen of darmen. Dat is op dit moment even mijn leven en daar moet ik mij bij neerleggen.
We blijven gewoon hopen op betere tijden of in elk geval langere tussen poses tussen elke infectie of die nou op mijn longen, darmen of ergens anders toeslaat.
Tagarchief: infectie
Home sweet Home
Thuis! Ik ben thuis!
Zondag na een lange en voor mij hele zware reis kwam ik thuis.
Helaas met één koffer te weinig want die stond nog in Zurich.
Dat kon er ook nog wel bij.
Als het goed is komt die koffer vandaag met een omweg dan eindelijk ook thuis.
Gister stond het eerste ziekenhuis bezoekje al op de planning.
Achteraf gezien was het vooral energie verspilling maar goed even de controle is ook niet verkeerd.
Het komt er op neer dat ik doorgestuurd ben naar Chef de Clinique en daar mag ik dinsdag op de koffie. Er is een drie dubbele afspraak gepland dus we hebben genoeg tijd om alles eens goed door te spreken. Dan gaan we ook kijken naar eventuele andere mogelijkheden en de onderzoeken die we op gaan starten. Gister ben ik dus nog niets opgeschoten maar geduld is een schone zaak.
Het zal hoe dan ook allemaal veel tijd gaan kosten want zo werkt dat nou eenmaal in ziekenhuisland.
Mijn longen klonken nog niet goed maar dat wist ik ook al wel. Ik hoest nog lekker en ben nog steeds benauwd. Het knapt al wel een klein beetje op vind ik zelf maar de mensen die mij nu horen vinden van niet. Alleen hebben zij mij vorige week niet meegemaakt dus is het lastiger inschatten voor hun. Ik ga dus lekker af op mijn eigen gevoel want ik voel het het beste.
Vandaag wil ik proberen even een mini stukje te lopen, klein beetje opbouwen. Naar de bakker op de hoek en weer terug. Pfff, als ik dan bedenk dat ik lopend naar Davos ging en in een rolstoel weer thuis kwam dan is dat echt bizar. Hopelijk kan ik snel weer gaan opbouwen en heb ik niet te veel verloren door deze infectie.
Veel mensen vragen aan mij: Gaat Zuid Afrika nu nog wel door?
Geen rare vraag denk ik maar voor mij niet iets dat nu nog aan de orde is.
Voor mij gaat het gewoon nog door en daar is nog geen twijfel over.
Natuurlijk is het toch kijken en afwachten hoe het gaat lopen maar dat is in mijn situatie eigenlijk altijd.
Voor nu staat het nog steeds op de planning om in september voor een lange periode naar Zuid Afrika te vertrekken. Vrijwilligerswerk doen bij Kwa-mama!
We zijn ook bezig om te kijken of we iets kunnen opzetten om meer vrijwilligers vanuit het buitenland naar Kwa-mama te halen. Zou geweldig zijn om Kwa-mama te helpen en het lijkt mij ook erg leuk om te organiseren en te regelen. We zijn nu druk bezig met de oriëntatie en voorbereidingen om te kijken wat de mogelijkheden zijn en wat er nodig is om dit allemaal te regelen. Het idee ligt er en dat gaan we nu uitwerken. Vanaf de bank ook erg leuk om te doen want het houd mij bezig en geeft een doel.
De dromen in mijn koffer blijven ondanks alles gewoon groeien!
Oost West Thuis is het altijd beter
Na mijn vorige berichtje over het ziek zijn en dat ik voor een moeilijke keuze stond hier dan weer even een update.
Ik ben helaas nog steeds flink ziek.
De koorts is wel weg dus lichamelijk voel ik me iets fitter maar mijn longen blijven prut.
Erg veel hoesten, slijm, benauwd…
Niet fijn!
De afgelopen dagen heb ik veel en hard na moeten denken over wat ik nu wil en nog kan.
Veel gesprekken met de behandelaars hier en de lieve mensen thuis hebben er toe geleid dat ik de keuze heb gemaakt om as. zondag (7 april) naar huis te gaan.
Ik knap hier op het moment niet voldoende op en de infecties volgen elkaar in een moordend tempo op. De drie weken die ik nog over had hier waren toch niet meer voldoende om echt goed op te knappen en nog iets te bereiken en een verlenging was voor mij sowieso geen optie.
De keuze was moeilijk maar geeft nu enorm veel rust en ik heb heel veel zin om naar huis te gaan. Ook al ga ik slechter naar huis dan dat ik hier binnenkwam, ik ben er klaar voor om weer mijn eigen leven op te pakken. De regie voor een groot deel zelf weer over te nemen en natuurlijk heerlijk in mijn eigen bedje slapen.
Ik ga terug in Nederland wel de medische malle molen weer in omdat ze hier vermoeden dat er een kans bestaat dat er iets over het hoofd gezien wordt. Iets dat al mijn klachten zou kunnen verklaren omdat ik te veel klachten heb en erg moeilijk te behandelen ben.
Ze denken dan bijvoorbeeld aan iets met mijn afweer, een andere overkoepelende ziekte of stoornis of misschien zelfs een parasiet.
Maandag mag ik al op de poli van mijn eigen longarts verschijnen omdat ze mij nu goed in de gaten willen houden, aangezien ik gewoon echt slecht naar huis ga.
Ik heb er vertrouwen in en ga er gewoon weer voor.
We komen er ooit wel!!!
Afscheid nemen bestaat niet
Op dit moment zit ik alweer 3 weken in Davos, of nouja officieel morgen 3 weken.
Elke 3 weken verdwijnen er mensen terug naar huis en komt er de volgende dag een nieuw clubje patienten aan.
Vorige keer was ik het die bij dat nieuwe clubje hoorde maar vanaf morgen ben ik niet meer de nieuwste.
Vanmorgen om 08.00uur vertrokken er vier patienten terug naar Nederland, heerlijk voor hun maar soms is het voor de achterblijvers wel even slikken (En ook wel erg vroeg opstaan op zondagochtend!).
Voor mij was het vandaag extra lastig want mijn lieve vriendinnetje ging terug naar huis en liet mij hier zielig achter. Nee hoor dat zielige valt wel mee maar ik ga haar wel echt heel erg missen en het is toch anders zo zonder haar hier. Gelukkig zien we elkaar snel weer in Nederland als ik over hopelijk 9 weken bij dat groepje mensen hoor dat op zondagochtend 08.00uur in het busje naar het vliegveld stapt. Afscheid nemen bestaat niet en voor ons geldt dat zeker want we gaan niet weg en verlaten elkaar niet.
Morgen avond komt dan een nieuwe club aan en dat is toch altijd weer afwachten want wat voor mensen zouden het zijn? Er zijn 4 mensen naar huis gegaan en er komen er weer 4 voor terug dus het blijft een drukke boel hier. De afdeling zit helemaal vol op het moment met in totaal 28 volwassen patienten.
Gelukkig ben ik weer aan het opknappen van mijn toch wel heftige infectie. Na een dikke week op bed ben ik nu langzaamaan weer bezig om alles weer op te starten. Het duurde even en dat ik halverwege de week er ook nog een heftige verkoudheid bij kreeg hielp niet echt mee. Ik ben nog steeds wel snoterrig en hoest ook nog wat maar het is al 10x beter dan vorig weekend. We komen er wel bovenop! Vanaf morgen mag ik als het goed is weer meer programma gaan volgen en gaat het voor mij eigenlijk pas echt een beetje beginnen. Mijn eerste 3 weken hier bestonden uit intakes en ziek zijn dus helaas heb ik hier nog niets kunnen bereiken. Dat geeft ook wel druk. Een kwart van mijn opname zit er al op en tot nu toe heb ik voor mijn gevoel nog niets gedaan. Nog 9 weken om mijn doelen te behalen. Het lijkt ver weg maar het is nog maar zo’n korte periode.
Ik ben wel weer enorm gemotiveerd en wil zo graag verder dus aan mij zal het niet liggen. Als mijn lichaam ook nog even meewerkt dan heb ik nog wel vertrouwen in een goede afloop. Jammer dat je niet even in een glazen bol kunt kijken om te zien hoe de komende 9 weken gaan lopen.
Mijn kamer in het NAD
Aangezien ik op dit moment veel te veel tijd doorbreng in mijn kamer, veel meer dan mij lief is, wil ik jullie meenemen in mijn kamertje.
Doormiddel van een fotoblog laat ik mijn mooie kamer aan jullie zien.
Ik zal dit vaker gaan doen en neem jullie dan zo mee door de hele kliniek, in kleine stapjes leren jullie dan alle hoeken en gaten van het Nederlands Astmacentrum Davos kennen.
Een blik achter de schermen!
Voor ik de foto’s laat zien nog even een update over hoe het er nu voor staat.
Ik ben nog steeds ziek verklaard maar ik ga wel de goede kant weer op.
Mijn longen worden beter en ik hoest al iets minder. De antibiotica slaat dus eindelijk aan.
Wel ben ik nu ook nog snot verkouden geworden dus dat maakt alles nog weer iets lastiger.
Mag vandaag voor het eerste kleine stapjes buiten mijn kamer gaan maken door even thee te drinken in de huiskamer.
De rest van de dag ben ik nog wel opgesloten en heb geen programma. De fysio komt vanmiddag wel even langs maar daar houdt het dan verder wel mee op.
Het begint nu wel te vervelen na bijna een week maar het heeft tijd nodig.
Zoals de arts zo mooi zegt: We hebben bij jou een lange adem nodig.
Dat is helaas maar weer al te waar gebleken!
Iedereen hier heeft een eigen kamer, dat is wel super fijn.
Elke kamer heeft een bed (ja, echt waar), een tafel en twee stoelen. Ik heb zelfs de luxe van twee tafels!
Er staat een lelijke lamp in de hoek die ik nooit gebruik en we hebben een grote kledingkast.
Iedereen heeft een eigen tv, een echte flatscreen, en we hebben wifi op onze kamers dus we kunnen altijd op internet als je je eigen laptop mee hebt genomen. Iedereen heeft ook een ensuite badkamer met douche, toilet, wastafel en een grote spiegel. Dan is er nog het balkon met stoel en ligstoel en soms heel veel zon.
Het is bijna luxer dan thuis.
Oke, dan nu de foto’s.
Mochten jullie trouwens vragen hebben over mijn opname hier of willen jullie er iets specifieks over weten. Stel gerust een vraag doormiddel van een reactie of een email. Dit kan ik dan verwerken in een blog.
Voor mij is alles zo normaal en logisch maar ik denk dat het voor veel buitenstaanders echt een hele nieuwe wereld is. Dus ik hoor graag wat jullie zouden willen lezen in een blog.
Groene monsters
Inmiddels hebben de groene monsters in mijn longen de overmacht gekregen en lig ik nu echt ziek in bed. Ik hoest de longen uit mijn lijf en heb koorts.
De snelle ingreep gisteren heeft niet mogen baten en de groene monsters zijn aan de overwinnende hand.
Gelukkig stond daar vanmorgen de dokter aan mijn bed en na een korte blik en een luisterend oor aan mijn longen werd besloten groter geschut in te zetten.
We gaan aan de antibiotica.
Dat is even slikken want zoiets wil je eigenlijk niet maar aan de andere kant ik voel me slecht en weet dat ik het nodig heb om die groene monsters aan te vallen.
Dat betekend ook Pas op de plaats! zoals de dokter dat zo mooi zegt. Op mijn kamer blijven, eten wordt nu automatisch drie keer per dag in mijn kamer bezorgd, pillen slikken, vernevelen, uitrusten.
Het is even goed balen maar het is niet anders en ik weet weer even heel goed waarom ik hier zit.
Dit is in Nederland ook een terugkerend iets en dat moet aangepakt worden.
We zijn hier voor het goede doel en ik heb nog steeds de afspraak dat dit de laatste keer ziek zijn is tijdens deze opname.
Samen met de antibiotica ga ik het gevecht aan en hopelijk knap ik dan heel snel op.
Ik zeg: Aanvallen!!!
Grijze longen
Daar zit je dan op je kamertje.
Buiten sneeuwt het en is het grijs.
Grijs, zo voelen mijn longen op dit moment ook een beetje.
Ik ben namelijk ziek!
Gister in de loop van de middag merkte ik al dat ik achteruit ging, meer hoesten en benauwd en in de loop van de avond kwam daar koorts bij kijken. Vannacht amper geslapen en de verpleging al aan mijn bed gehad om extra te vernevelen.
Vanmorgen stond dan ook al vroeg de dokter aan mijn bed.
Conclusie een infectie en overprikkelde longen! Dat betekent extra medicatie en rust houden.
Niet leuk!
Ik zit nog maar in mijn 2de week en ik lig al ziek op bed.
Nu is dit thuis een terugkerend iets en je kunt ook bijna niet hopen op een opname zonder ziek te zijn maar stiekem deed ik dat toch. Ik kwam best aardig binnen en had daarom zulke goede hoop dat ik deze opname eens zonder kleerscheuren door zou komen. Helaas is mij dat niet gelukt en dat is balen.
Heb met mijzelf nu de afspraak dat dit dan wel meteen de laatste keer ziek zijn is. Dan is het ook maar beter dat het nu in het begin gebeurd en niet halverwege of tegen het einde van mijn opname want dat is nog veel zuurder. Ik heb toch nog amper programma dus aan opbouwen heb ik nog niet echt gewerkt daarom bouw ik nu ook niet direct veel extra af door deze infectie.
Ik mag gelukkig mijn kamer nog wel af en heb niet direct kamerarrest gekregen. Wel voel ik mij zo net niet fit dat ik zelf liever op mijn kamer blijf en lekker onder de dekens kruip.
Het geluk wil dat vandaag mijn nieuwe laptop is binnengekomen. Ben er super blij mee en kan nu heerlijk dvd’tjes kijken via de HDMI kabel op mijn tv. Dat mag dan weer wel als je ziek bent, haha.
Zo’n ziekte periode kenmerkt zich door extra medicatie (Het lijkt wel een soort waterpijp), flutteren om het slijm op te kunnen hoesten (Het lijkt een apparaatje regelrecht uit de ruimte), controles op je peakflow of de medicatie zijn werk wel doet en eten op je kamer.
Om het visueel te maken voor de Astma leken onder mijn lezers heb ik er foto’s van gemaakt.
Vernevelen met de waterpijp:
Flutteren met het ruimte apparaat:
Peakflow blazen:
Een overheerlijke maaltijd van vis, spinazie en rijst op je kamer:
Ik duik weer onder de wol en ga hopen op betere tijden.
Morgen ben ik gewoon weer beter, toch?
Koffer vol Dromen 