Na mijn vorige berichtje over het ziek zijn en dat ik voor een moeilijke keuze stond hier dan weer even een update.
Ik ben helaas nog steeds flink ziek.
De koorts is wel weg dus lichamelijk voel ik me iets fitter maar mijn longen blijven prut.
Erg veel hoesten, slijm, benauwd…
Niet fijn!
De afgelopen dagen heb ik veel en hard na moeten denken over wat ik nu wil en nog kan.
Veel gesprekken met de behandelaars hier en de lieve mensen thuis hebben er toe geleid dat ik de keuze heb gemaakt om as. zondag (7 april) naar huis te gaan.
Ik knap hier op het moment niet voldoende op en de infecties volgen elkaar in een moordend tempo op. De drie weken die ik nog over had hier waren toch niet meer voldoende om echt goed op te knappen en nog iets te bereiken en een verlenging was voor mij sowieso geen optie.
De keuze was moeilijk maar geeft nu enorm veel rust en ik heb heel veel zin om naar huis te gaan. Ook al ga ik slechter naar huis dan dat ik hier binnenkwam, ik ben er klaar voor om weer mijn eigen leven op te pakken. De regie voor een groot deel zelf weer over te nemen en natuurlijk heerlijk in mijn eigen bedje slapen.
Ik ga terug in Nederland wel de medische malle molen weer in omdat ze hier vermoeden dat er een kans bestaat dat er iets over het hoofd gezien wordt. Iets dat al mijn klachten zou kunnen verklaren omdat ik te veel klachten heb en erg moeilijk te behandelen ben.
Ze denken dan bijvoorbeeld aan iets met mijn afweer, een andere overkoepelende ziekte of stoornis of misschien zelfs een parasiet.
Maandag mag ik al op de poli van mijn eigen longarts verschijnen omdat ze mij nu goed in de gaten willen houden, aangezien ik gewoon echt slecht naar huis ga.
Ik heb er vertrouwen in en ga er gewoon weer voor.
We komen er ooit wel!!!
Tagarchief: Nederlands astmacentrum
Stilte
Sorry mensen even blog stilte vanaf mijn kant.
Ik ben weer behoorlijk ziek en zit er even helemaal doorheen.
Er is weer een extra antibiotica kuur gestart en de prednison die ik bijna had af kunnen bouwen is weer omhoog gegaan.
Baal, Baal, Baal!
Verder zit ik met een moeilijke keuze waar ik druk mee bezig ben in mijn hoofd.
Binnenkort ben ik er vast weer en dan zal ik meer vertellen.
Stay Tuned!
Liefs,
Jitske.
Bezoek
Stuiterend als een klein kind zit ik nu op mijn bed met mijn laptop.
Het is veel te vroeg voor een zaterdagochtend.
Waarom?
Ik krijg vandaag bezoek!
Mijn vader en een goede familie vriendin komen een week hier in Davos.
Ik kijk er al weken naar uit en het aftellen in uren is nu echt begonnen. Om 10.55uur komen ze aan op het station en zal ik ze staan op te wachten.
Ze hebben een prachtige dag uitgekozen om te arriveren want er is een strak blauwe lucht en het zonnetje komt al voorzichtig om het hoekje gluren.
Het krijgen van bezoek is voor mij belangrijk want ik vind dat het de opname zo lekker breekt. Ik ben nu precies op de helft van mijn opname, ik zit hier alweer 6 weken.
Dus als mijn bezoek vrijdag weer naar NL vertrekt (Zonder mij!) dan hoef ik ook nog maar 5 weken hier te blijven.
Een hele fijne bijkomstigheid is dat ik deze hele week NIET hier in de kliniek hoef te eten. Ze hebben een appartementje gehuurd met keuken en dus ga ik heerlijk zelf koken de komende dagen maar natuurlijk gaan we ook nog eens een keer uiteten.
Aan mijn blog zal ik deze week waarschijnlijk wat minder aandacht besteden. Ik moet namelijk ook gewoon mijn gehele normale programma hier blijven volgen. Dit hele programma + bezoek maakt dat ik nu wel erg druk ben en er is een grote kans dat ik elke avond uitgeput in bed lig.
Na deze week ben ik er natuurlijk weer 100%!
Verder wil ik nog even een geweldig nieuwtje met jullie delen.
Het is nu 100% goedgekeurd dat ik vanaf september de gehele herfst/winter naar Zuid Afrika ga.
Na lang wachten en duimen draaien heb ik gister het verlossende emailtje gehad en ik mag voor een dik halfjaar naar Zuid Afrika.
Ben onwijs blij en helemaal hyper.
Samen met het stuiteren vanwege mijn bezoek ben ik nu net een hyperende stuiterbal.
Nu komt nog bijna het moeilijkste want welk project ga ik kiezen om een paar maanden vrijwilligerswerk bij te gaan doen?
Op dit moment heb ik twee dingen op het oog.
Het ene is Kwa-mama () een pre-school in Ballito (Dorpje bij Durban in de buurt) met fantastische mensen die mij per email al zo’n warm welkom geven dat ik direct wel op het vliegtuig wil springen.
Het andere zijn meerdere projecten in Port Elizabeth waar ik op dit moment met een echtpaar in gesprek ben die vrijwilligers hosten en koppelen aan verschillende projecten in PE.
Van die laatste heb ik nog te weinig informatie om er een goed beeld bij te hebben dus dat is nog even afwachten.
Van Kwa-mama heb ik al een goed beeld en dat lijkt sowieso echt fantastisch en die mensen zouden mij zo graag zien komen.
Moeilijk, Moeilijk, Moeilijk….Wie weet vraag ik als het echt zo ver is en ik alles op een rijtje heb wel even jullie mening!!
Verhuizen!
Vandaag een kort blogje met spannend nieuws.
Een paar dagen geleden is bekend gemaakt dat het Nederlands Astmacentrum Davos gaat verhuizen.
November 2014 staat de verhuizing gepland en dan zal het centrum niet meer hier in Davos staan maar naar Clavadel gaan.
Clavadel ligt hier een klein stukje verderop en is echt heel erg mooi.
Het ligt nog hoger en droger en zonniger dan Davos.
Natuurlijk hoop ik hier nooit meer terug te komen maar als dat dan toch noodzakelijk is dan zal dat in de nieuwe kliniek zijn.
Dat zijn toch leuke vooruitzichten voor zo wel patienten als het personeel.
Klik hier voor meer informatie over de verhuizing van het NAD.
De kliniek
Vandaag een klein fotoblogje.
Ik laat jullie de kliniek van de buitenkant zien.
Wij als Nederlanders zitten in een Duitse kliniek. Het NAD huurt hier een paar afdelingen en verder is alles Duits. Sommige dingen die wij hier moeten doen zoals bijvoorbeeld bloedprikken wordt gedaan door Duitsers.
Gister moest ik bijvoorbeeld ook naar de dermatoloog die zie hier ook hebben in de kliniek maar dan wel bij de Duitsers. Gelukkig sprak deze beste man ook goed Engels want met mijn Duits kom ik niet zo ver, haha.
Verder is het hele behandelteam wel Nederlands dus van arts tot verpleging en fysio tot psycholoog. Erg fijn want het voelt hier toch altijd als een stukje Nederland in het buitenland en daarom is het soms wel beter vol te houden.
De kliniek van de buitenkant!
Food Diary NAD
Op deze zondagmiddag laat ik jullie zien wat ik hier zoal te eten krijg.
Over het algemeen is het eten hier anders dan thuis en anders is niet altijd beter.
We krijgen hier te eten in een soort van eetzaal/kantine/restaurant maar dit wordt gerund door de Duitsers. Je kunt je dus voorstellen dat het eten ook Duitsig is.
De verhoudingen zijn hier soms erg raar, combinaties die je nooit zou bedenken en ook de zogeheten schijf van 5 kennen ze hier niet. Soms kom je dus wel eens iets te kort en andere dagen ligt er juist veel te veel op je bord.
We moeten het er maar meedoen en als je zo nu en dan even ontsnapt uit de kliniek om ergens iets lekkers te gaan eten dan houden we het nog wel even vol.
Mijn Food Diary vanuit het Nederlands Astmacentrum Davos!
Op maandag stond er pasta op het menu. Een vegetarische dag zonder enkele vleesvervanger. Een heerlijke (ahum) waterige tomatensaus en een groentemix met courgette, rode biet en wortels. Wortels krijgen we hier zo ongeveer 5 dagen in de week.
Op dinsdag hadden we spatzli. De eerste foto is het gerecht zoals die bedoeld is met rode kool en stoofvlees. Aangezien ik spatzli op die manier echt niet lekker vind is de foto daaronder van mij. Spatzli met suiker, dan lijkt het net een mislukte pannenkoek en dat is best wel lekker. Ik at er voor de vitamientjes een salade bij.
Op woensdag ben ik uit de kliniek ontsnapt voor wat boodschappen. Ik had de hele middag vrij en ben toen bij de Coop wat gaan eten. Kip, sperziebonen en pommes duchesses. Erg geslaagd! In de kliniek hadden ze spaghetti met waterige tomatensaus, wortels en verder weet ik het niet meer. 
Op donderdag hadden we bami met kip, wortels en witte kool. Opzich wel te eten met wat sambal. 
Vrijdag was het eten eigenlijk best wel lekker. Vrijdag is hier altijd visdag. Dus er stond vis op het menu met rijst, een soort kerrie sausje en ratatouille (Uiteraard met wortels er in) en groene asperges. Was heel goed te eten!
Op zaterdag stond er een uitje naar Chur gepland. Op het menu in de kliniek stond Aardappelpuree met wortels!!!! en een sausje met vlees. Ik heb in Chur bij de Mc Donald’s gegeten en ze hebben hier de beste Mc Flurry. Mc Flurry DAIM. Zo onwijs lekker. Die mogen ze in Nederland ook wel gaan verkopen.
Vandaag stond er een zondagsmaaltje op het menu. Gebakken aardappeltjes, brocolli en een karbonade. Daarbij had ik nog een soort champignonsausje en ketchup. Prima te eten! Op zondag hebben we ook altijd koek/taart/cake als toetje. Die bewaar ik voor een later tijdstip.
Afdeling B6/7 – de volwassen afdeling
Zoals beloofd zou ik jullie telkens meenemen naar een ander plekje in het NAD.
Vandaag is het een foto blogje van de afdeling waar ik nu verblijf.
Dit is de afdeling waar de volwassenen zijn opgenomen, afdeling B6/7.
Dit is deel 2 van de rondleiding door het Nederlands Astmacentrum Davos.
De gang waar o.a. mijn kamer is.
Vergader/GVO ruimte. Hier krijgen we regelmatig een soort colleges van bijvoorbeeld de arts of de psycholoog.
De wasruimte + een bad voor algemeen gebruik.
Inhalatieruimte. Je kunt hier eventueel medicatie vernevelen. Ik persoonlijk doe dat gewoon lekker op mijn eigen kamer met mijn eigen vernevel apparaat.
De hal met twee liften.
De lees/spelletjes/zitkamer.
Een grote TV.
De huis/tv-kamer.
Mededelingen bord. Hier komen o.a. de uitjes te hangen waar je je voor kunt inschrijven.
De koelkast waarin iedereen een eigen kluisje heeft.
De keuken.
Afscheid nemen bestaat niet
Op dit moment zit ik alweer 3 weken in Davos, of nouja officieel morgen 3 weken.
Elke 3 weken verdwijnen er mensen terug naar huis en komt er de volgende dag een nieuw clubje patienten aan.
Vorige keer was ik het die bij dat nieuwe clubje hoorde maar vanaf morgen ben ik niet meer de nieuwste.
Vanmorgen om 08.00uur vertrokken er vier patienten terug naar Nederland, heerlijk voor hun maar soms is het voor de achterblijvers wel even slikken (En ook wel erg vroeg opstaan op zondagochtend!).
Voor mij was het vandaag extra lastig want mijn lieve vriendinnetje ging terug naar huis en liet mij hier zielig achter. Nee hoor dat zielige valt wel mee maar ik ga haar wel echt heel erg missen en het is toch anders zo zonder haar hier. Gelukkig zien we elkaar snel weer in Nederland als ik over hopelijk 9 weken bij dat groepje mensen hoor dat op zondagochtend 08.00uur in het busje naar het vliegveld stapt. Afscheid nemen bestaat niet en voor ons geldt dat zeker want we gaan niet weg en verlaten elkaar niet.
Morgen avond komt dan een nieuwe club aan en dat is toch altijd weer afwachten want wat voor mensen zouden het zijn? Er zijn 4 mensen naar huis gegaan en er komen er weer 4 voor terug dus het blijft een drukke boel hier. De afdeling zit helemaal vol op het moment met in totaal 28 volwassen patienten.
Gelukkig ben ik weer aan het opknappen van mijn toch wel heftige infectie. Na een dikke week op bed ben ik nu langzaamaan weer bezig om alles weer op te starten. Het duurde even en dat ik halverwege de week er ook nog een heftige verkoudheid bij kreeg hielp niet echt mee. Ik ben nog steeds wel snoterrig en hoest ook nog wat maar het is al 10x beter dan vorig weekend. We komen er wel bovenop! Vanaf morgen mag ik als het goed is weer meer programma gaan volgen en gaat het voor mij eigenlijk pas echt een beetje beginnen. Mijn eerste 3 weken hier bestonden uit intakes en ziek zijn dus helaas heb ik hier nog niets kunnen bereiken. Dat geeft ook wel druk. Een kwart van mijn opname zit er al op en tot nu toe heb ik voor mijn gevoel nog niets gedaan. Nog 9 weken om mijn doelen te behalen. Het lijkt ver weg maar het is nog maar zo’n korte periode.
Ik ben wel weer enorm gemotiveerd en wil zo graag verder dus aan mij zal het niet liggen. Als mijn lichaam ook nog even meewerkt dan heb ik nog wel vertrouwen in een goede afloop. Jammer dat je niet even in een glazen bol kunt kijken om te zien hoe de komende 9 weken gaan lopen.
Mijn kamer in het NAD
Aangezien ik op dit moment veel te veel tijd doorbreng in mijn kamer, veel meer dan mij lief is, wil ik jullie meenemen in mijn kamertje.
Doormiddel van een fotoblog laat ik mijn mooie kamer aan jullie zien.
Ik zal dit vaker gaan doen en neem jullie dan zo mee door de hele kliniek, in kleine stapjes leren jullie dan alle hoeken en gaten van het Nederlands Astmacentrum Davos kennen.
Een blik achter de schermen!
Voor ik de foto’s laat zien nog even een update over hoe het er nu voor staat.
Ik ben nog steeds ziek verklaard maar ik ga wel de goede kant weer op.
Mijn longen worden beter en ik hoest al iets minder. De antibiotica slaat dus eindelijk aan.
Wel ben ik nu ook nog snot verkouden geworden dus dat maakt alles nog weer iets lastiger.
Mag vandaag voor het eerste kleine stapjes buiten mijn kamer gaan maken door even thee te drinken in de huiskamer.
De rest van de dag ben ik nog wel opgesloten en heb geen programma. De fysio komt vanmiddag wel even langs maar daar houdt het dan verder wel mee op.
Het begint nu wel te vervelen na bijna een week maar het heeft tijd nodig.
Zoals de arts zo mooi zegt: We hebben bij jou een lange adem nodig.
Dat is helaas maar weer al te waar gebleken!
Iedereen hier heeft een eigen kamer, dat is wel super fijn.
Elke kamer heeft een bed (ja, echt waar), een tafel en twee stoelen. Ik heb zelfs de luxe van twee tafels!
Er staat een lelijke lamp in de hoek die ik nooit gebruik en we hebben een grote kledingkast.
Iedereen heeft een eigen tv, een echte flatscreen, en we hebben wifi op onze kamers dus we kunnen altijd op internet als je je eigen laptop mee hebt genomen. Iedereen heeft ook een ensuite badkamer met douche, toilet, wastafel en een grote spiegel. Dan is er nog het balkon met stoel en ligstoel en soms heel veel zon.
Het is bijna luxer dan thuis.
Oke, dan nu de foto’s.
Mochten jullie trouwens vragen hebben over mijn opname hier of willen jullie er iets specifieks over weten. Stel gerust een vraag doormiddel van een reactie of een email. Dit kan ik dan verwerken in een blog.
Voor mij is alles zo normaal en logisch maar ik denk dat het voor veel buitenstaanders echt een hele nieuwe wereld is. Dus ik hoor graag wat jullie zouden willen lezen in een blog.
Groene monsters
Inmiddels hebben de groene monsters in mijn longen de overmacht gekregen en lig ik nu echt ziek in bed. Ik hoest de longen uit mijn lijf en heb koorts.
De snelle ingreep gisteren heeft niet mogen baten en de groene monsters zijn aan de overwinnende hand.
Gelukkig stond daar vanmorgen de dokter aan mijn bed en na een korte blik en een luisterend oor aan mijn longen werd besloten groter geschut in te zetten.
We gaan aan de antibiotica.
Dat is even slikken want zoiets wil je eigenlijk niet maar aan de andere kant ik voel me slecht en weet dat ik het nodig heb om die groene monsters aan te vallen.
Dat betekend ook Pas op de plaats! zoals de dokter dat zo mooi zegt. Op mijn kamer blijven, eten wordt nu automatisch drie keer per dag in mijn kamer bezorgd, pillen slikken, vernevelen, uitrusten.
Het is even goed balen maar het is niet anders en ik weet weer even heel goed waarom ik hier zit.
Dit is in Nederland ook een terugkerend iets en dat moet aangepakt worden.
We zijn hier voor het goede doel en ik heb nog steeds de afspraak dat dit de laatste keer ziek zijn is tijdens deze opname.
Samen met de antibiotica ga ik het gevecht aan en hopelijk knap ik dan heel snel op.
Ik zeg: Aanvallen!!!
Koffer vol Dromen 