Op dit moment is iedereen naar het strand voor een grote schoonmaak. Samen met de jeugd uit Shakashead zijn ze naar het strand gegaan om daar op te ruimen. Vanwege mijn enkel is het te pijnlijk om te lopen in het losse zand en dus heb ik even rustig de tijd om mijn blog bij te werken.
Ik wil deze blog al een paar dagen schrijven maar elke keer kwam er wel wat tussen. Soms zijn de dagen hier best hectisch en lijken er maar 12 i.p.v. 24 uur in een dag te zitten.
Het was dan ook bedoeld als een Ik ben hier nu een maand blog maar inmiddels is dat alweer bijna 5 weken.
Ja, ik zit hier echt alweer langer dan een maand en zit dus al op 1/3 van mijn verblijf in Zuid Afrika. De tijd vliegt maar als ik denk aan wat er nog komen gaat kan ik niet wachten om de rest van mijn tijd hier vol te maken.

Mijn leven in een township
Ik woon en leef nu in het township Shakashead. Een township dat vlakbij Ballito aan de noordkust van Zuid Afrika ligt. Het is een redelijk groot township waar waarschijnlijk zo goed als alleen maar zwarte Afrikanen wonen. Dit zijn voornamelijk Zulu’s maar ook mensen uit buurlanden als Mozambique en Zimbabwe.
Mijn leven hier is niet heel primitief. Er is gewoon stromend water en elektriciteit en een prima badkamer.
Ik slaap op het vrijwilligersproject Africa Volunteer Kwa.Mama, waar er een vrijwilligerskamer is voor 4 personen. Op dit moment slapen we hier ook met 4 personen (Charlotte en Roseri uit Nederland en Sara uit België).
Verder is het hier bij Kwa.Mama inmiddels meer een hotel aan het worden. We wonen hier nu met 15 personen en dat is soms best wel een drukte en chaos.
Frieda de oprichtster van Kwa.Mama heeft haar plekje hier gevonden en daarnaast wonen er nog 5 familieleden van Frieda (vader, moeder en 3 kinderen). Ze zitten op dit moment in moeilijk vaarwater en Kwa.Mama is voor hun een plek om tot rust te komen en hun leven weer op de rails te krijgen. Welcome is onze eigen klusjesman en dan hebben we nog Nopomezu met haar 3 kinderen (Balenke, Pearl en Ntando).
Het is hier relatief veilig. Relatief omdat het voor ons hier bij Kwa.Mama eigenlijk gewoon heel erg veilig is maar er gebeuren nog altijd verschrikkelijke dingen in het township.
Ik kan hier in principe gewoon alleen rondlopen en iets gaan halen bij de lokale winkel. Dit betekend trouwens wel vaak dat je op een gegeven moment aan elke vinger een kind hebt hangen en dat de rest van je lichaam bedekt is met andere kinderhanden. Het is bizar, mooi en verdrietig tegelijk.
Het is de bedoeling om hier nog een fotoserie in het township te gaan maken en dan kan ik jullie echt even meenemen Shakashead in.
Het leven in een township maakt ook dat je soms een kikker in je schoen vindt en je moet dealen met een hoop viezigheid, harde muziek en insecten.

Kwa.Mama Care Centre
Nu dat ik hier een maand ben heb ik alweer heel wat gezien en gedaan bij Kwa.Mama.
We werken hier voornamelijk in de ochtenduren. Tussen 8.00uur en 10.00uur proberen we een educatief programma aan te bieden aan de pre school kinderen in de leeftijd van 2 tot 6 jaar oud. Vanaf 10.00uur proberen we dan wat gestructureerder te spelen en na de lunch en het middagdutje is het vrij spelen. Was dit in eerste instantie een programma dat de vrijwilligers draaide, nu proberen we de leerkrachten het meeste zelf te laten doen en zijn wij er ter ondersteuning. Dit brengt veel frustraties met zich mee. Ze willen wel maar doen het niet en daarnaast is er ook echt een enorm cultuurverschil en communicatiekloof. Gelukkig gaat het wel steeds beter maar ik zelf heb er een hard hoofd in dat dit zo blijft als er geen vrijwilligers meer zijn. Dat is erg lastig want dweilen we dan niet met de kraan open? Punten waar ik tegenaan blijf lopen en waardoor ik soms dagen heb dat ik mijzelf behoorlijk in de weg zit. Ik kwam hier terug om afsluiting te vinden maar het zal altijd moeilijk blijven om Kwa.Mama geheel los te laten.
Het aantal kinderen begint langzaam maar gestaag op te lopen en er zijn dagen dat we al boven de 70 kinderen hebben. We hebben te weinig leerkrachten (4) en zijn op zoek naar twee nieuwe, het liefst Engels sprekende, leerkrachten. Leerkrachten betekend hier trouwens niets meer dan medewerkers die voor de kinderen zorgen. Vaak kunnen ze zelf niet eens lezen en/of schrijven en is het Engels belabberd. Er is totaal geen opleiding of training geweest en het is daarom ook niet zo gek dat ze vaak gewoon niet weten wat te doen. Dat ze er dan dus elke keer weer voor kiezen om een doos met blokken leeg te gooien zonder enige structuur is te begrijpen. Ik wil mij daarom het liefste focussen op de training van de leerkrachten en proberen het verder los te laten. Loslaten is alleen erg moeilijk, voor alle vrijwilligers hier en dan ben je al snel weer een deel aan het overnemen terwijl dat niet de bedoeling was.
Gelukkig heb ik alle tijd om al mijn frustraties weg te knuffelen met de kinderen die hier elke dag weer komen en een glimlach op mijn gezicht toveren.

Gezondheid
Sinds ik hier ben heb ik al 3 keer een ambulance gezien, ben ik twee keer bij de huisarts geweest en heb ik er een ziekenhuisbezoek opzitten.
Dit godzijdank allemaal niet voor mij en ik kan dus gelukkig zeggen dat ik er tot nu toe goed doorheen kom.
Deze maand ben ik ongeveer 4 dagen echt ziek geweest en dat was wel even schrikken. Aangezien mijn darmen opspeelde en dit was de vorige keer waardoor ik in het ziekenhuis belandde. Ik ben meteen begonnen met medicatie en dit lijkt geholpen te hebben want ik heb het er zonder ziekenhuis bezoek af weten te brengen.
Mijn longen houden aardig stand, al hebben ze hun ups en downs. Het klimaat hier doet mijn longen goed, al zitten er wel eens wat vochtige/benauwde dagen tussen. Ik zit vlakbij de zee en de zoute lucht vinden mijn longen prettig.
Een minpuntje hier in Zuid Afrika is dat echt iedereen lijkt te roken. Dit breekt mij sommige dagen wel op en dat maakt het allemaal wat lastiger. Ook hier bij Kwa.Mama wonen een aantal kettingrokers en ondanks dat ze proberen niet in mijn buurt te roken blijf ik er last van houden. Het is soms ook wel heel frustrerend om te merken dat ik zoveel minder energie heb dan de rest en eigenlijk een ochtendje werken niet volhoudt. Ik trek mij dan ook wat sneller terug en lig meestal in de middag 2 uur in bed om bij te slapen om vervolgens in de avond weer vroeg naar bed te gaan. Op die manier houd ik het allemaal wel vol maar niet zoals ik het graag zou zien.
Ondanks dat ik zelf dus nog niet naar een dokter ben geweest, heb ik er wel heel wat gezien.
Er lijkt een soort ongeluks golf door Kwa.Mama heen te waaien. We hebben namelijk nu al 3 keer een ambulance moeten bellen voor één van de kinderen.
In mijn eerste week kreeg een 5 jarig jongentje een epileptische aanval/koortsstuip in de klas. Dit was heel akelig om te zien. Aangezien de “echte” ambulance niet kwam heeft de brandweer hem meegenomen op de achterbank. De volgende ochtend stond ditzelfde jongentje gewoon weer aan de poort, zonder uitleg van mama of papa.
Vervolgens viel er een meisje op het asfalt waarbij ze een nare snee opliep in haar gezicht. Normaal bel je hier in Nederland zeker geen ambulance voor maar hier lijkt het allemaal wat gebruikelijker. Daarnaast is het vaak erg lastig om ouders te bereiken en hebben die vaak geen geld om de kinderen naar de dokter te brengen. Dan is de ambulance hier een goed en gratis alternatief om een kind toch bij de dokter te krijgen.
Het laatste geval was afgelopen donderdag waarbij een jongentje van een 2 meter hoog klimrek afviel. Hij had erg last van zijn arm en na wat wikken en wegen toch besloten om de ambulance te laten komen zodat er naar gekeken kon worden. Hier hebben we nog niet weer een update van gehad dus ik ben erg benieuwd hoe dat is afgelopen.
Gister ben ik met Danny en zijn moeder naar het ziekenhuis geweest. Ik vond dit zelf vooral interessant om het verschil te kunnen zien tussen het privé ziekenhuis waar ik heb gelegen en een overheidsziekenhuis.
Danny was zo goed als blind en had een lens spoeling nodig aan beide ogen. Het eerste oog is inmiddels gespoeld en gister ging hij terug voor controle. Alles ziet er goed uit en het lijkt erop dat hij met dat oog nu ook echt veel meer kan zien. 16 maart gaat hij terug voor zijn andere oog en hopelijk gaat er dan een wereld voor hem open.

Loadshedding
Op dit moment is er in Zuid Afrika een stroom tekort.
Hoe ze dat voor elkaar krijgen? Voornamelijk door alles slecht te onderhouden waardoor de elektriciteit centrales er mee op houden. Om de last te verdelen vinden er nu op gezette tijden Power Cuts plaats. Dit noemen ze loadshedding en houdt in dat je om een bepaalde tijd geen elektriciteit hebt. Dit gebeurd soms op de meeste irritante tijdens zoals 18.00uur tot 20.30uur.
Dit loadshedding vindt plaats in geheel Zuid Afrika en iedereen heeft er dus last van. De laatste dagen gaat het goed (Afkloppen!) maar soms hebben we dagen achter elkaar dat we wel 2x per dag loadshedding hebben.
Welkom in Afrika!

Reizen
Had ik voordat ik vertrok niets gepland aan reizen, heb ik inmiddels grootste plannen.
Ik ben net terug van de 7 daagse tour die echt geweldig was en waar ik in aparte blogs meer over zal vertellen en laten zien.
10 maart vlieg ik naar Kaapstad om daar een kleine week te blijven. Kaapstad ken ik redelijk goed van mijn eerste bezoek aan Zuid Afrika en ik wil hier heel erg graag weer naar terug. Dat gaat nu werkelijkheid worden!
Vervolgens zal ik van Kaapstad met de bazbus terugreizen naar Durban. In mijn tweede week hier kreeg ik een hele gave samenwerking aangeboden door de bazbus. De bazbus is bezig met een nieuwe website en ik mag hiervoor de foto’s gaan maken. In ruil hiervoor mag ik gratis met de bazbus reizen en kan ik de rest van Zuid Afrika gaan ontdekken.
Dit zal ik waarschijnlijk zo’n 3 weken gaan doen dus in totaal ben ik dan een maand onderweg. Als ik dan terugkom heb ik nog een paar weken bij Kwa.Mama om dan 24 april weer naar Nederland te vliegen.
Eind april klinkt nog heel ver weg maar zal waarschijnlijk heel snel dichterbij komen.

Toekomst
De tijd dat ik hier ben is voor mij ook een belangrijke kijk naar de toekomst.
Wat wil ik, wat kan ik en hoe ga ik dat doen. Vragen die door mijn hoofd blijven spoken.
Ook de toekomst van wat ik nog wil en kan met Kwa.Mama en hoe daar dan mee om te gaan.
Voor mij is nu wel zo goed als zeker dat een langere periode bij Kwa.Mama niet gaat werken. De rook nekt mijn longen en mijn darmen zijn hier toch ook niet altijd blij.
Voldoende reden om te zeggen dat het geen goed idee zou zijn en dat ik dat moet laten varen.
Ik heb gelukkig nog even de tijd om uit te pluizen wat ik ga doen als ik weer terug ben in Nederland en een kant en klaar antwoord zal hier vast ook niet ontstaan.
Het zal hoe dan ook een leerzame periode gaan worden met het reizen en mijn laatste tijd bij Kwa.Mama.