Categorie archief: Travel

Huizenruil – Berlijn voor een prikkie

5 januari 2017 koffervoldromen Een reactie plaatsen

De afgelopen 10 dagen zat ik in Berlijn.
Vele weten natuurlijk al wel dat dit een fantastische stad is.
Er is ontzettend veel te doen en te zien en de stad hangt aan elkaar van interessante geschiedenis.
Een klein bittersmaakje zat er ook wel aan mijn vertrek naar Berlijn. Een paar dagen voordat ik samen met mijn vader de trein zou pakken werd er een aanslag gepleegd op een kerstmarkt. Het is helaas een beeld dat we de laatste tijd veel te vaak zien in grote Europese steden. We ontkomen er niet meer aan maar het mooie aan ons als mensen is dat we ons niet klein laten maken en dat het leven doorgaat.

10 dagen in Berlijn voor een prikkie.
Ik deed aan Huizenruil. Je ruilt van huis met iemand uit een andere stad/land voor een bepaalde tijd.
Dit was mijn eerste keer en het is goed bevallen. Je kunt zo de wereld zien voor heel weinig geld. Je betaald je reiskosten maar verder is je verblijf gratis.
Ook is het wel erg fijn om gewoon een huis tot je beschikking te hebben i.p.v. een soms veel te muffe hotelkamer.
Mijn ruil regelde ik via GuestToGuest maar er zijn verschillende organisaties die dit doen.
Huizenruil is o.a. ook zo populair geworden door de film The Holiday.
Wel is het zo dat locatie van je huis belangrijk kan zijn bij een ruil. Woon je in Amsterdam dan heb je veel makkelijker een ruil dan als je in een klein dorpje ver van een grote stad woont.
Maar ook mij is het nu gelukt om te ruilen zonder in Amsterdam te wonen dus het kan zeker. Gewoon veel mensen een berichtje sturen en niet te kritisch zijn.

Berlijn zelf was weer wonderschoon!
Wat vind ik dit een fijne stad en voor mijn gevoel raak je er nooit uitgekeken.
De eerste dagen rond Kerst was ik er samen met mijn vader en later kwam mijn vriendin (Sabrina) met haar dochter (Zoey) om Oud&Nieuw te vieren.
Helaas liep dat laatste net even anders…
Sabrina had de dag van aankomst al last van een pijnlijk been maar er was verder niet zo veel te zien.
Enkel toen de uren vorderden werd het been rood, dik en ging steeds meer pijn doen. Voor de zekerheid is er een arts komen kijken en ze kreeg een antibioticakuur. Helaas hielp dit niet voldoende en 2 dagen later werd Sabrina opgenomen in een Berlijns ziekenhuis.
Dat hadden we niet helemaal voor ogen met Berlijn van binnen bekijken.
Ze moest hier blijven tot de dag van ons vertrek en heeft dus helaas weinig tot niets van Berlijn gezien.
Gelukkig kon ik wel met Zoey op stap en hebben wij nog hele toffe dingen in Berlijn gedaan. Zoey heeft daarom volgens mij toch nog een erg leuke vakantie gehad, ondanks dat haar moeder in het ziekenhuis lag.
Ik kon meteen goed oefenen als Puber Oppas mocht ik er ooit zelf eentje krijgen.
Zoey was gelukkig een erg lieve Puber hoor en ik heb er van genoten om met haar op stap te mogen en dat Sabrina dat mij ook toevertrouwde.

Al met al is Huizenruil een absolute aanrader en een ziekenhuisopname wat minder.
In latere blogs zal ik meer vertellen over wat we hebben gedaan en gezien.

Travel, Zuid Afrika

Zuid Afrika – Kaapstad – Robben Eiland

28 april 2015 koffervoldromen 1 reactie

Een absolute must als je in Kaapstad bent is wel het bezoeken van Robben Eiland. Al is het alleen al vanwege de enorme historische betekenis die het heeft gehad voor Zuid Afrika.
Daarnaast is de tour ook gewoon heel erg interessant, krijg je er een leuk boottochtje bij, een prachtig uitzicht vanaf het eiland op de Tafelberg en soms nog een paar pinguïns als kers op de taart.

Het is een goed idee om van te voren je kaartjes te boeken. Dit kan je doen aan het loket bij het Waterfront of online, ook kan vaak je hotel/hostel erbij helpen.
Ik zelf heb in de ochtend geboekt voor de 15.00uur tour en ik had geluk dat ik nog mee kon.
De tours zitten bijna altijd zo goed als vol dus als je een specifieke dag en tijd in gedachten hebt, boek op tijd!

De boot naar Robben Eiland vertrekt vanaf het Waterfront. De boottocht duurt zo’n 45 minuten en je kunt beneden en bovendeks zitten. Na een korte veiligheid instructie vertrekt de boot en kun je relaxen tot aankomst.
Bij aankomst staan er al een aantal bussen te wachten die het eerste gedeelte van de tour op zich nemen. Het is allemaal vrij massaal en toeristisch maar er is volgens mij geen andere manier dus dat moet je maar voor lief nemen.
In de bus heb je een gids die je dingen verteld en in de bus rijdt je langs verschillende belangrijke plekken op het eiland. Je mag helaas niet uitstappen bij de plekken als het huis van Robert Mugabe of de steengroeve. Dit vond ik wel een minpunt want zo kun je ook geen foto’s maken.
Eenmaal stap je uit de bus voor een korte pauze. Op deze plek heb je een prachtig uitzicht over de Tafelberg. Helaas was het bij mij erg nevelig en verdween de Tafelberg zo goed als achter een wolk.

Na de bustocht begint eigenlijk het echt interessante deel van de tour. Door een ervaring deskundige, iemand die zelf gevangen heeft gezeten op Robben Eiland, krijg je een rondleiding door de gevangenis waar ook Nelson Mandela vast heeft gezeten. Hij neemt je mee de gevangenis in, naar de cel van Nelson Mandela en de tuin/luchtplaats terwijl hij verteld over het leven op Robben Eiland.

Ik zelf vond dit gedeelte extra interessant omdat ik vlak voor vertrek het boek van Nelson Mandela had gelezen. De lange weg naar de vrijheid. Een prachtig boek over het leven van Nelson Mandela en zijn gevecht tegen de Apartheid. Hierdoor kreeg ik veel meer een beeld bij de Apartheid en de gevolgen hiervan voor Zuid Afrika.
Na de rondleiding door de gevangenis vertrek je weer naar de boot, waarbij je door de poort loopt waar de gevangenen hun vrijheid tegemoet liepen.

Een boottocht terug waarbij je in je hoofd alles nog even voorbij kunt laten flitsen voordat je weer voet zet in het levendige Waterfront.

IJsland, Travel

IJsland – Jokulsarlon – IJsbergenmeer

18 april 2015 koffervoldromen Een reactie plaatsen

Een hoogtepunt van mijn reis naar IJsland was het ijsbergenmeer Jokulsarlon.
Het is een heel bekend meer in IJsland en hier zijn ook meerdere films opgenomen zoals James Bond en Batman.
In het meer drijven ijsschotsen in verschillende kleuren en formaten. Heel magisch om te zien!
Deze ijsschotsen breken af van de gletsjer Breiðamerkurjökull, wat een uitloper is van de Vatnajökull-gletsjer.

Die laatste klinkt misschien wel wat bekend want die speelde de hoofdrol bij de laatste vulkaan uitbarstingen op IJsland. De Bárðarbunga-vulkaan die in augustus en september 2014 een aantal kleine uitbarstingen had onder de Vatnajökull-gletsjer. Deze vulkaan zou nog bijna roet in mijn reis gaan gooien maar gelukkig viel het allemaal mee en konden we gewoon vliegen.

De ijsschotsen breken af van de gletsjer en drijven via het meer naar de zee. Dit levert hele mooie beelden op.
Je kunt dit alles vanaf de kant bekijken maar je kunt ook een boot tour boeken. Met een amfibievoertuig, dat zowel op land kan rijden als in water kan varen, ga je het meer op.

Op deze manier kom je vlakbij de ijsschotsen en krijg je achtergrondinformatie over de omgeving. Ook kun je een stukje ijs proeven en een ijsblok vasthouden.
Met een beetje geluk zie je nog schattige zeehondjes langs zwemmen.

Ik zelf vond het heerlijk om langs de kant, in het zonnetje, te zitten en gewoon naar de ijsschotsen te staren. Verstand op nul en rustig genieten!

Travel, Zuid Afrika

Stay with locals – Logeren bij een Zulu Familie

15 april 2015 koffervoldromen 1 reactie

Alweer 2,5 week op Nederlandse bodem en het voelt alsof ik nooit ben weggeweest. Vorige week werd ik erg ziek en met een keel, oor en bijholte ontsteking leek het alsof mijn hoofd op ontploffen stond. Na een aantal slapeloze nachten lijkt nu de antibiotica kuur aan te slaan en begin ik langzaam weer een beetje op te knappen.
Tijd dus om weer een blog te plaatsen!

Tijdens de kleine vakantie waarbij ik naar St. Lucia/Hluhluwe en Drakensbergen ging heb ik ook een nachtje doorgebracht bij een Zulu familie.
Op een hele mooie plek in een dorpje in het district Inanda.
Een unieke ervaring en iets om nooit meer te vergeten.
Een familie met zo’n 15 mensen dat bij elkaar leeft in kleine huisjes en rondavels.
Van de zoon des huizes, die ook onze tour guide was tijdens ons verblijf, kregen we een korte cursus Zulu. Een aantal dingen wist ik al wel maar het is altijd leuk om bij te leren.

Het mooiste van mijn verblijf daar vond ik de gesprekken met Jason, onze tourguide, over zijn leven en cultuur maar ook over alledaagse dingen die voor mij heel normaal zijn. Hoe denkt hij bijvoorbeeld over homo’s? En hoe zit dat met anti conceptie? Bij die laatste vraag duikt hij onder zijn bed om vol trots de gratis condooms te laten zien die ze uitdelen. Wel met de mededeling dit niet aan zijn vader te vertellen.
Jason heeft een zoontje van 4 jaar oud. Zijn vriendin is nu 17 jaar en wie een beetje kan rekenen ziet dan al snel dat dit meisje dus 13 was toen zij haar eerste kind kreeg. Ze wonen niet samen en Jason ziet haar meer als een oplossing mocht hij niemand anders vinden want het liefste heeft hij een blanke vrouw. Blank staat bij hun echt voor macht en geld en dus geeft het status als je met een blanke vrouw kunt trouwen. In theorie komt dit volgens mij weinig voor omdat er enorme cultuurverschillen zijn.
Zo mogen mannen bij de Zulu’s met meerdere vrouwen trouwen en elke man wil dit ook omdat dit laat zien dat je rijk bent. Een vrouw kost je namelijk koeien. Een gewoon meisje is 11 koeien waard maar is ze geen maagd meer dan hoef je maar 7 koeien te betalen. Dit niet maagd zijn testen ze doormiddel van de rietdans, een wonderbaarlijk ritueel waarbij een rietstengel bepaald of een meisje nog maagd is.

Na een aantal uur bij de familie moest ik toch echt naar de wc. Iets waar ik bij voorbaat al een beetje tegenop zag want een gewone wc zoals wij die kennen had ik niet verwacht tegen te komen.
De wc was een houten hokje (met prachtig uitzicht, dat dan weer wel!) waar een enorme stank vanaf kwam. In dit houten hokje stond wel een gewone wc pot maar van doorspoelen was geen sprake. Alles viel in een gat onder de pot en afvegen gebeurde met kranten en blaadjes uit tijdschriften. Voor de ervaring heb ik één keer plaatsgenomen op deze wc en daarna ben ik bij de volgende stop weer gegaan.
De avond bestond uit zingen en dansen. Een beetje verlegen kwamen de zusjes en nichtjes van Jason ons vertellen dat ze een stukje hadden voorbereid. Van Zulu zang en dans tot aan moderne Engelstalige liedjes en zelfs een echt toneelstuk. Onwijs leuk! Uiteraard konden wij niet achterblijven en hebben wij een aantal Nederlandstalige liedjes voor ze gezongen.

Tegen 21.00uur was het tijd om te gaan slapen. Hadden wij verwacht met zijn 3en in een rondavel te gaan slapen, stonden wij met open mond te kijken toen wij ons hutje binnen kwamen. Op de grond lagen al zo’n 7 meisjes/vrouwen op dekens. Wij moesten met zijn 3en op 1 matras gaan liggen, naast onze nieuwe familieleden.

Een hele ervaring kan ik je vertellen! Dat ik die nacht weinig heb geslapen kun je je waarschijnlijk wel voorstellen en dat de kinderen om 5.00uur al op moeten staan om op tijd op school te komen maakte dat ik ook alweer heel vroeg naast mijn bedje stond.
Even douchen daar was geen sprake van want ze hadden geen stromend water in huis. Wel hadden ze buiten een tuinslang waar koud water uit kwam dus tandenpoetsen en even snel wassen dat kon gelukkig wel.
Na het opfrissen en het ontbijt werden we opgehaald door Patrick onze gids/chauffeur die ons naar Drakensbergen zou brengen.
Moe en gebroken maar een hele ervaring rijker verliet ik mijn Zulu familie.

Travel, Zuid Afrika

Kaapstad – Shark Cage diving in Gansbaai

15 maart 2015 koffervoldromen 1 reactie

Sinds 10 maart zit ik al in Kaapstad en ik heb het hier enorm naar mijn zin. 17 maart vertrek ik naar George en begin ik mijn Bazbus avontuur.
Ik loop een beetje achter met mijn blogs omdat ik natuurlijk vlak voor vertrek behoorlijk ziek was en hier in Kaapstad heb ik erg veel te doen en te zien. Vandaag even een dagje rustig aan en mijn foto’s geselecteerd, bewerkt en opgeslagen en tijd voor een blog.

Vrijdag de 13de mocht ik in samenwerking met White Shark Diving Company een Shark cage dive gaan doen. Oftewel in een kooi naar de grote witte haai kijken. Spannend!

Veel te vroeg in de ochtend, eigenlijk meer midden in de nacht, ging mijn wekker om 04.00uur. Om vervolgens om 04.30uur in de bus te zitten op weg naar Gansbaai.
Gansbaai is de plek om te duiken met de Witte haai, ook wel bekend als de mensenhaai. Je hebt hier een klein eiland voor de kust waar heel veel zeeleeuwen wonen en laat dit nou net een lekker hapje zijn voor de haai.
Na dik 2 uur rijden kwam ik aan in Gansbaai en hier stond een simpel ontbijt te wachten. Na het ontbijt was het tijd voor de veiligheids briefing. Niet geheel onbelangrijk.

Dan is het zo ver en gaan we de boot op. Een 12 meter lange boot waar plek is voor 20 mensen en dan zit dit bootje ook wel echt vol! Aan de zijkant hangt een stalen kooi en deze kooi moet mij beschermen tegen de messcherpe tanden.

Een 15 minuten boottocht verder gaan we voor anker. Inmiddels zien sommige mensen al wat pips om de neus en hangen er al twee over de reling. Ik was gelukkig voorbereid en had voor een weeshuis aan pillen tegen zeeziekte ingenomen.
Nu begon het echte werk, wachten op de haaien maar vooral ook je wetsuit aantrekken. Mijn hemel wat een hels karwei is dat zeg! Als je dat ding dan eindelijk aan hebt zit het toch best comfortabel. Tijdens het aantrekken van mijn wetsuit was de eerste haai al gesignaleerd en de eerste 6 personen mochten de kooi in.
Aan het geschreeuw hoorde ik al wel dat dit water echt zo koud is als bij de briefing werd verteld. Een goede 10 graden celcius. Nou mocht ik als Nederlander niet klagen over de tempratuur want voor mij zou dit aanvoelen als een jacuzzi. Mooi niet!

Ik mocht als tweede de kooi in en dat leverde toch echt wel even wat geklaag op over de tempratuur. Gelukkig heb je die wetsuit niet voor niets aan en uiteindelijk werd het redelijk comfortabel. De man naast mij zat de hele tijd gigantisch te trillen dus hij had er duidelijk wat meer moeite mee.

In de kooi was ik voornamelijk bezig met het feit of mijn handen en voeten wel op de juiste stang stonden. Bang dat ze ergens in een gat verdwenen en de vriendelijke haai ze voor een lekker hapje aan zou zien.
Zodra er een haai langs zwemt roepen ze Down Down Down en moet je zo snel mogelijk een hap lucht nemen en onder water duiken. Dit is makkelijker gezegd dan gedaan want door die wetsuit bleef ik zo goed als boven water drijven. Na een paar keer oefenen kreeg ik de slag wel te pakken en heb ik de haai heel dicht langs de kooi zien zwemmen. Wat er dan door je heen gaat is niet te beschrijven. Het is zo onwijs gaaf om zo’n immens groot dier langs te zien zwemmen. Als diezelfde haai vervolgens het aas echt te pakken krijgt en de kooi in zijn bek neemt gaat mijn hartslag wel even heel snel. Dat was even schrikken. Verder vond ik het eigenlijk helemaal niet eng, terwijl ik van te voren had verwacht in mijn broek te schijten van angst.
Het is vooral heel erg bijzonder om mee te mogen maken.
Ik vind het dan ook echt een aanrader voor iedereen die naar Kaapstad gaat.

Na mijn duik heb ik van bovenaf nog foto’s gemaakt en na ongeveer 2 uur op het water begonnen we onze terugtocht.
Hier kregen we een lichte lunch en wat warms te drinken en daarna werd ik met het busje weer bij mijn hostel afgezet. Hier heb ik lekker warm gedoucht en ben een uurtje in bed gaan liggen, want ik was kapot.
Het was echt een geweldige ervaring en ik ben heel blij dat ik dit heb mogen doen!

Overpeinzingen, Personal, Travel, Uncategorized, Zuid Afrika

Mijn leven in een township – van kikker in mijn schoen tot aan frustraties weg knuffelen

28 februari 2015 koffervoldromen Een reactie plaatsen

Op dit moment is iedereen naar het strand voor een grote schoonmaak. Samen met de jeugd uit Shakashead zijn ze naar het strand gegaan om daar op te ruimen. Vanwege mijn enkel is het te pijnlijk om te lopen in het losse zand en dus heb ik even rustig de tijd om mijn blog bij te werken.
Ik wil deze blog al een paar dagen schrijven maar elke keer kwam er wel wat tussen. Soms zijn de dagen hier best hectisch en lijken er maar 12 i.p.v. 24 uur in een dag te zitten.
Het was dan ook bedoeld als een Ik ben hier nu een maand blog maar inmiddels is dat alweer bijna 5 weken.
Ja, ik zit hier echt alweer langer dan een maand en zit dus al op 1/3 van mijn verblijf in Zuid Afrika. De tijd vliegt maar als ik denk aan wat er nog komen gaat kan ik niet wachten om de rest van mijn tijd hier vol te maken.

Mijn leven in een township
Ik woon en leef nu in het township Shakashead. Een township dat vlakbij Ballito aan de noordkust van Zuid Afrika ligt. Het is een redelijk groot township waar waarschijnlijk zo goed als alleen maar zwarte Afrikanen wonen. Dit zijn voornamelijk Zulu’s maar ook mensen uit buurlanden als Mozambique en Zimbabwe.
Mijn leven hier is niet heel primitief. Er is gewoon stromend water en elektriciteit en een prima badkamer.
Ik slaap op het vrijwilligersproject Africa Volunteer Kwa.Mama, waar er een vrijwilligerskamer is voor 4 personen. Op dit moment slapen we hier ook met 4 personen (Charlotte en Roseri uit Nederland en Sara uit België).
Verder is het hier bij Kwa.Mama inmiddels meer een hotel aan het worden. We wonen hier nu met 15 personen en dat is soms best wel een drukte en chaos.
Frieda de oprichtster van Kwa.Mama heeft haar plekje hier gevonden en daarnaast wonen er nog 5 familieleden van Frieda (vader, moeder en 3 kinderen). Ze zitten op dit moment in moeilijk vaarwater en Kwa.Mama is voor hun een plek om tot rust te komen en hun leven weer op de rails te krijgen. Welcome is onze eigen klusjesman en dan hebben we nog Nopomezu met haar 3 kinderen (Balenke, Pearl en Ntando).
Het is hier relatief veilig. Relatief omdat het voor ons hier bij Kwa.Mama eigenlijk gewoon heel erg veilig is maar er gebeuren nog altijd verschrikkelijke dingen in het township.
Ik kan hier in principe gewoon alleen rondlopen en iets gaan halen bij de lokale winkel. Dit betekend trouwens wel vaak dat je op een gegeven moment aan elke vinger een kind hebt hangen en dat de rest van je lichaam bedekt is met andere kinderhanden. Het is bizar, mooi en verdrietig tegelijk.
Het is de bedoeling om hier nog een fotoserie in het township te gaan maken en dan kan ik jullie echt even meenemen Shakashead in.
Het leven in een township maakt ook dat je soms een kikker in je schoen vindt en je moet dealen met een hoop viezigheid, harde muziek en insecten.

Kwa.Mama Care Centre
Nu dat ik hier een maand ben heb ik alweer heel wat gezien en gedaan bij Kwa.Mama.
We werken hier voornamelijk in de ochtenduren. Tussen 8.00uur en 10.00uur proberen we een educatief programma aan te bieden aan de pre school kinderen in de leeftijd van 2 tot 6 jaar oud. Vanaf 10.00uur proberen we dan wat gestructureerder te spelen en na de lunch en het middagdutje is het vrij spelen. Was dit in eerste instantie een programma dat de vrijwilligers draaide, nu proberen we de leerkrachten het meeste zelf te laten doen en zijn wij er ter ondersteuning. Dit brengt veel frustraties met zich mee. Ze willen wel maar doen het niet en daarnaast is er ook echt een enorm cultuurverschil en communicatiekloof. Gelukkig gaat het wel steeds beter maar ik zelf heb er een hard hoofd in dat dit zo blijft als er geen vrijwilligers meer zijn. Dat is erg lastig want dweilen we dan niet met de kraan open? Punten waar ik tegenaan blijf lopen en waardoor ik soms dagen heb dat ik mijzelf behoorlijk in de weg zit. Ik kwam hier terug om afsluiting te vinden maar het zal altijd moeilijk blijven om Kwa.Mama geheel los te laten.
Het aantal kinderen begint langzaam maar gestaag op te lopen en er zijn dagen dat we al boven de 70 kinderen hebben. We hebben te weinig leerkrachten (4) en zijn op zoek naar twee nieuwe, het liefst Engels sprekende, leerkrachten. Leerkrachten betekend hier trouwens niets meer dan medewerkers die voor de kinderen zorgen. Vaak kunnen ze zelf niet eens lezen en/of schrijven en is het Engels belabberd. Er is totaal geen opleiding of training geweest en het is daarom ook niet zo gek dat ze vaak gewoon niet weten wat te doen. Dat ze er dan dus elke keer weer voor kiezen om een doos met blokken leeg te gooien zonder enige structuur is te begrijpen. Ik wil mij daarom het liefste focussen op de training van de leerkrachten en proberen het verder los te laten. Loslaten is alleen erg moeilijk, voor alle vrijwilligers hier en dan ben je al snel weer een deel aan het overnemen terwijl dat niet de bedoeling was.
Gelukkig heb ik alle tijd om al mijn frustraties weg te knuffelen met de kinderen die hier elke dag weer komen en een glimlach op mijn gezicht toveren.

Gezondheid
Sinds ik hier ben heb ik al 3 keer een ambulance gezien, ben ik twee keer bij de huisarts geweest en heb ik er een ziekenhuisbezoek opzitten.
Dit godzijdank allemaal niet voor mij en ik kan dus gelukkig zeggen dat ik er tot nu toe goed doorheen kom.
Deze maand ben ik ongeveer 4 dagen echt ziek geweest en dat was wel even schrikken. Aangezien mijn darmen opspeelde en dit was de vorige keer waardoor ik in het ziekenhuis belandde. Ik ben meteen begonnen met medicatie en dit lijkt geholpen te hebben want ik heb het er zonder ziekenhuis bezoek af weten te brengen.
Mijn longen houden aardig stand, al hebben ze hun ups en downs. Het klimaat hier doet mijn longen goed, al zitten er wel eens wat vochtige/benauwde dagen tussen. Ik zit vlakbij de zee en de zoute lucht vinden mijn longen prettig.
Een minpuntje hier in Zuid Afrika is dat echt iedereen lijkt te roken. Dit breekt mij sommige dagen wel op en dat maakt het allemaal wat lastiger. Ook hier bij Kwa.Mama wonen een aantal kettingrokers en ondanks dat ze proberen niet in mijn buurt te roken blijf ik er last van houden. Het is soms ook wel heel frustrerend om te merken dat ik zoveel minder energie heb dan de rest en eigenlijk een ochtendje werken niet volhoudt. Ik trek mij dan ook wat sneller terug en lig meestal in de middag 2 uur in bed om bij te slapen om vervolgens in de avond weer vroeg naar bed te gaan. Op die manier houd ik het allemaal wel vol maar niet zoals ik het graag zou zien.
Ondanks dat ik zelf dus nog niet naar een dokter ben geweest, heb ik er wel heel wat gezien.
Er lijkt een soort ongeluks golf door Kwa.Mama heen te waaien. We hebben namelijk nu al 3 keer een ambulance moeten bellen voor één van de kinderen.
In mijn eerste week kreeg een 5 jarig jongentje een epileptische aanval/koortsstuip in de klas. Dit was heel akelig om te zien. Aangezien de “echte” ambulance niet kwam heeft de brandweer hem meegenomen op de achterbank. De volgende ochtend stond ditzelfde jongentje gewoon weer aan de poort, zonder uitleg van mama of papa.
Vervolgens viel er een meisje op het asfalt waarbij ze een nare snee opliep in haar gezicht. Normaal bel je hier in Nederland zeker geen ambulance voor maar hier lijkt het allemaal wat gebruikelijker. Daarnaast is het vaak erg lastig om ouders te bereiken en hebben die vaak geen geld om de kinderen naar de dokter te brengen. Dan is de ambulance hier een goed en gratis alternatief om een kind toch bij de dokter te krijgen.
Het laatste geval was afgelopen donderdag waarbij een jongentje van een 2 meter hoog klimrek afviel. Hij had erg last van zijn arm en na wat wikken en wegen toch besloten om de ambulance te laten komen zodat er naar gekeken kon worden. Hier hebben we nog niet weer een update van gehad dus ik ben erg benieuwd hoe dat is afgelopen.
Gister ben ik met Danny en zijn moeder naar het ziekenhuis geweest. Ik vond dit zelf vooral interessant om het verschil te kunnen zien tussen het privé ziekenhuis waar ik heb gelegen en een overheidsziekenhuis.
Danny was zo goed als blind en had een lens spoeling nodig aan beide ogen. Het eerste oog is inmiddels gespoeld en gister ging hij terug voor controle. Alles ziet er goed uit en het lijkt erop dat hij met dat oog nu ook echt veel meer kan zien. 16 maart gaat hij terug voor zijn andere oog en hopelijk gaat er dan een wereld voor hem open.

Loadshedding
Op dit moment is er in Zuid Afrika een stroom tekort.
Hoe ze dat voor elkaar krijgen? Voornamelijk door alles slecht te onderhouden waardoor de elektriciteit centrales er mee op houden. Om de last te verdelen vinden er nu op gezette tijden Power Cuts plaats. Dit noemen ze loadshedding en houdt in dat je om een bepaalde tijd geen elektriciteit hebt. Dit gebeurd soms op de meeste irritante tijdens zoals 18.00uur tot 20.30uur.
Dit loadshedding vindt plaats in geheel Zuid Afrika en iedereen heeft er dus last van. De laatste dagen gaat het goed (Afkloppen!) maar soms hebben we dagen achter elkaar dat we wel 2x per dag loadshedding hebben.
Welkom in Afrika!

Reizen
Had ik voordat ik vertrok niets gepland aan reizen, heb ik inmiddels grootste plannen.
Ik ben net terug van de 7 daagse tour die echt geweldig was en waar ik in aparte blogs meer over zal vertellen en laten zien.
10 maart vlieg ik naar Kaapstad om daar een kleine week te blijven. Kaapstad ken ik redelijk goed van mijn eerste bezoek aan Zuid Afrika en ik wil hier heel erg graag weer naar terug. Dat gaat nu werkelijkheid worden!
Vervolgens zal ik van Kaapstad met de bazbus terugreizen naar Durban. In mijn tweede week hier kreeg ik een hele gave samenwerking aangeboden door de bazbus. De bazbus is bezig met een nieuwe website en ik mag hiervoor de foto’s gaan maken. In ruil hiervoor mag ik gratis met de bazbus reizen en kan ik de rest van Zuid Afrika gaan ontdekken.
Dit zal ik waarschijnlijk zo’n 3 weken gaan doen dus in totaal ben ik dan een maand onderweg. Als ik dan terugkom heb ik nog een paar weken bij Kwa.Mama om dan 24 april weer naar Nederland te vliegen.
Eind april klinkt nog heel ver weg maar zal waarschijnlijk heel snel dichterbij komen.

Toekomst
De tijd dat ik hier ben is voor mij ook een belangrijke kijk naar de toekomst.
Wat wil ik, wat kan ik en hoe ga ik dat doen. Vragen die door mijn hoofd blijven spoken.
Ook de toekomst van wat ik nog wil en kan met Kwa.Mama en hoe daar dan mee om te gaan.
Voor mij is nu wel zo goed als zeker dat een langere periode bij Kwa.Mama niet gaat werken. De rook nekt mijn longen en mijn darmen zijn hier toch ook niet altijd blij.
Voldoende reden om te zeggen dat het geen goed idee zou zijn en dat ik dat moet laten varen.
Ik heb gelukkig nog even de tijd om uit te pluizen wat ik ga doen als ik weer terug ben in Nederland en een kant en klaar antwoord zal hier vast ook niet ontstaan.
Het zal hoe dan ook een leerzame periode gaan worden met het reizen en mijn laatste tijd bij Kwa.Mama.

Travel, Zuid Afrika

St. Lucia en HluHluwe/Umfolozi – Foto impressie

21 februari 2015 koffervoldromen 3 reacties

Vandaag even een tussendagje tijdens de 7 daagse tour dus ik kan jullie even snel wat laten zien van het eerste gedeelte van de tour.
Het was ontzettend gaaf en heb heel erg veel gezien.
Ik heb nu geen tijd (en zin) om uitgebreid iets te gaan schrijven maar ik wou jullie wel vast een aantal foto’s laten zien.

Travel, Zuid Afrika

Mijn leven in een township – Naar de kerk

15 februari 2015 koffervoldromen 5 reacties

Op dit moment woon ik in een township in Zuid Afrika. Een bijzondere ervaring die ik niet zou willen missen en die maakt dat dit allemaal heel speciaal is.
In Zuid Afrika zie je in een township erg veel armoede maar als je iets verder kijkt dan is er zo veel meer.
Vanmorgen gingen Roseri, Charlotte en ik mee naar de kerk met Nompomezu en haar kinderen.
Nompomezu woont hier net als ons bij Kwa.Mama in haar eigen kleine kamertje met drie kinderen (10 en 5 jaar en 3 maanden oud).
Voor hun is het heel erg bijzonder als er blanke mensen deel willen nemen aan hun leven. Om 09.00uur stonden wij dan ook kant en klaar gereed in onze jurken met een lappie (hoofddoek) op ons hoofd.
We hadden natuurlijk kunnen weten dat 09.00uur de Afrikaanse 09.00uur zou worden en dus zo’n 30 tot 45 minuten later vertrokken we dan echt naar de kerk.
Te voet door de stromende regen met 2 paraplu’s, 6 volwassenen en 4 kinderen.

Bij de kerk aangekomen, dat in mijn ogen meer op een krot lijkt, schudden we de hand van de dominee en worden we al snel richting de eerste rij gedirigeerd.
Iets waar ik mij niet bepaald heel fijn bij voel, laat mij alles maar van de achterste rij observeren, maar het is een eer dat wij als blanke meiden op zondag naar hun kerk komen.
Terwijl ik de kerk binnenstap, dat weinig weg heeft van een kerk zoals ik dat ken, komt het prachtige gezang mij al tegemoet.
Ik heb kippenvel op mijn armen en tranen in mijn ogen. Als deze mensen zingen dan maken ze samen echt muziek, ze maken iets prachtigs dat niet goed in woorden te beschrijven is.
Hier in dit krotje waar een aantal banken staan en vooraan een tafel met een wit kleedje voel ik mij meer verbonden met god dan ooit. Het wordt maar weer eens heel duidelijk dat geloof niet zit in een mooie kerk, in spullen of kleding. Het geloof zit in je en deze mensen stralen dat zo sterk uit dat ik het bijna kan voelen.

Mannen en Vrouwen zitten gescheiden en ook de kinderen hebben een eigen hoekje waar ze op een tapijt kunnen zitten.
Wij zitten vooraan naast de vrouw van de dominee die ons tijdens de dienst zo nu en dan probeert uit te leggen waarover gesproken wordt.
De dienst is geheel in het Zulu en de paar woordjes die ik inmiddels ken zijn zo minimaal dat ik geen idee heb waar de dominee het over heeft. Als hij vervolgens achter de tafel duikt en op zijn hurken gaat zitten alsof die zich verstopt moet ik toch wel even mijn lachen inhouden. Blijkbaar gaan we nu in gebed.
Mijn lappie (hoofddoek) valt tijdens de dienst 2 keer van mijn hoofd en ik sta daardoor iets meer in de belangstelling dan mij lief is. De eerste keer dat dit gebeurd helpt de vrouw van de dominee mij om hem weer vast te knopen. Uiteindelijk nemen we de moeite niet meer om hem vast te knopen en leg ik hem gewoon over mijn hoofd heen.
De hele tijd heb ik het gevoel dat wij de hoofdpersonen zijn tijdens de dienst. Ik versta geen woord van wat er gezegd wordt maar de dominee wijst regelmatig naar ons en zijn kleine toneelstukjes maakt de mensen aan het lachen.
Het is een bizarre gewaarwording maar ik voel mij erg welkom.
Tijdens de dienst kan ik nog een paar keer genieten van de prachtige liederen die ze zingen, daar zou ik een hele dag wel naar kunnen luisteren.
Op het einde zijn wij de eerste die naar buiten mogen lopen en daarna volgt al zingend de rest.
Een aantal vrouwen komt naar mij toe om zich voor te stellen en een knuffel te geven. Iedereen hoopt dat wij vanaf nu elke zondag langs zullen komen in de kerk.
Elke zondag zal niet gaan lukken maar ik sluit niet uit dat ik nog eens mee zal gaan.

We lopen langs de weg weer terug naar huis. Nog vol van de indrukken die ik heb opgedaan.
Een ervaring die ik niet had willen missen.

Travel, Zuid Afrika

Crocodile Creek – Krokodillen ei pellen – Zuid Afrika

14 februari 2015 koffervoldromen 2 reacties

Vorig weekend zijn we met een aantal vrijwilligers naar Crocodile Creek geweest.
Dit is een zoals de naam al doet vermoeden een plek waar je krokodillen kunt bekijken.
Ze hebben ze van heel groot tot ieniemienie. Daarnaast hebben ze ook nog wat slangen en andere beesten.
De rit er naar toe was bijna avontuurlijker dan ons bezoek.
We namen een verkeerde afslag en kwamen in de middle of nowhere terecht op wegen met grote gaten. Toen we op een gegeven moment niet meer verder konden vanwege te veel water en een grote bos takken zijn we toch maar omgedraaid.
Onderweg nog wel wat mooie foto’s gemaakt want het uitzicht was prachtig.

Hierdoor kwamen we te laat voor de 12.30uur tour maar veel te vroeg voor de 14.30uur tour. We hebben daar dus eerst zelf maar een rondje gelopen en een mislukte lunch gegeten.
De tour was echter wel de moeite waard. De grote krokodillen werden gevoerd en we konden een kleintje vasthouden en van heel dichtbij bekijken.

Wat mij betreft het meest bijzondere van de tour was dat we een krokodillen baby op de wereld mochten zetten. In feite pel je de krokodil gewoon uit zijn ei en vervolgens geef je hem een wasbeurt.
Bizar maar bijzonder! Wij hebben onze krokodil Jiro gedoopt naar de namen Jitske en Roseri. Welkom op de wereld Jiro!

Travel, Zuid Afrika

Rain Farm Lodge – Game drive

10 februari 2015 koffervoldromen Een reactie plaatsen

Gister had Frieda de spontane ingeving om met ons naar de Rain farm lodge te gaan. Dit is een lodge met een privé safari park. Hier is de big 5 niet te zien en het is heel erg klein maar wel erg leuk voor een dagje uit. Rond 11.00uur lieten we de kinderen dan ook achter om zelf richting het park te gaan. Hier hebben we eerst lekker geluncht om vervolgens met een 4×4 en gids het park in te gaan. Het was een beetje jammer dat ik niet helemaal fit was (en ben) maar toch heb ik wel kunnen genieten. Hoogtepunt waren toch wel de giraffe die ze op deze farm hebben. Hij hoort dan wel niet bij de Big5, Big is die toch zeker wel. Grote kans dat we hier nog eens terugkomen maar dan met een grote groep kwa.mama kinderen die in ruil voor wat werk een game drive zullen krijgen. Kan nu al niet wachten om die gezichtjes te zien als ze een giraffe van dichtbij bekijken. Vandaag heb ik een bed/bank dagje omdat mijn darmen aan het opspelen zijn. Met de vorige keer in mijn achterhoofd neem ik nu dus maar even goed rust zodat ik er hopelijk over een paar dagen vanaf ben. Het ziet er naar uit dat we volgende week op onze tour gaan vertrekken en daarnaast heb ik een geweldige samenwerking aangeboden gekregen door de Bazbus. Het lijkt er dus op dat ik de komende tijd veel ga reizen!